3/11 Babyschildpad!!!

Claartje is zo'n schat. Speciaal voor mij ging ze met me mee naar de vlindertuin op mijn laatste dagje. Het was heel mooi. De vlinders vlogen rond ons heen en zaten zelf op onze benen. En toen kregen we vlinder kusjes ^^
We volgden de gids en kregen veel uitleg over vlinderkweekerij en hun levensloop. We zagen speciale planten waar ze hun eitjes op legden, zagen vlinders uit hun poppen komen, verschillende soorten poppen en rupsen. Heel interessant! Verder bezochten we de landschildpadden en verderop waren de baby's!!!! Ö
We mochten ze vasthouden en zo. En in de eerste bak zaten degene die net uit het ei kwamen en met tientallen lagen ze op elkaar. Er viel zelfs één op zijn rug. Maar alles kwam goed. Oef!
Ik vind schildpadden zo zalig! Daarom alleen zou ik al zijn gekomen. Ik heb er net geen meegenomen. Hij zou toch niet door de douane zijn gekomen. :(
Verder zagen we de tapijtslang.

We dronken een drankje bij de vlinders en genoten hoe vredig ze rondvliegen. We werden er instant gelukkig van.
Verder was er nog een insectenmuseum. Dit waren opgespelde dieren. We keken rond en ik vertelde Claartje wat, toen ik opeens de rij spinnen zag. FML! Ik vloog de kamer uit en was zo erg geschrokken! Claartje stond me natuurlijk uit te lachen. Aaargh zo grote spinnen hier. Chance dat ik er geen ben tegen gekomen!
We sloten onze ochtend af met een heerlijke pindasoep bij souposo. Deze keer waren we er in een halfuur buiten. :)
Nog gauw alle kleine dingen inpakken en nog wat buiten zitten en genieten van men laatste minuten.

Toen ik werd opgehaald had ik niet de tijd om me droevig te voelen. In de bus kwam dit dan wel op. :(
Ik zag dat het land zich uitte hoe ik me voelde. Ja ik wil wel naar huis voor men familie en vrienden. Maar het had gerust wat langer mogen duren. Ik ga iedereen zo missen.
De hemel zag heerlijk blauw naast de donkere regenwolken die duidelijk niet veel verder alles zeike nat maakten.

Nu zit ik te wachten op men vliegtuig. Ik neem zometeen men valium zoals de dokter zei en binnen een halfuur mogen we het vliegtuig in. Koekjes eten gaat niet zo goed, men tand is zeer gevoelig. Hopelijk wachten ze niet lang met het eten. Ik heb nu alles wat gerelativeerd en zie voor het eerst onder ogen dat ik morgenochtend in Nederland ben en nog enkele daagjes ga genieten van centerparks. Dit avontuur is gedaan en ik ben klaar voor andere (zoals de komende tijd waarin ik werk zal zoeken). Gelukkig hou ik er veel aan over. Fantastische vrienden, ervaringen en herinneringen!

Suriname je was formidabel!

Over and out.

2/11 F*ck my life

Zoals Babet het zou zeggen: "F*ck my life!". Gisterenavond kreeg ik tandpijn en dat ging wel over na eens men tanden te poetsen. Maar toen ik ging slapen, hielp nog heel weinig. Ik probeerde te poetsen, tandpasta op de 2 achterste tanden boven en beneden, pijnmedicatie en laatste redmiddel de enige alcohol die ik had: sangria. Ik zou het opnieuw zeggen FML! Ik sliep gewoon niet! Ik werd langzamerhand gek in men hoofd en tegen de ochtend stortte ik bijna in. Dus ik stond op en deed alles wat ik had gepland. Paar inkopen, men fiets terug afgegeven en helemaal bezweet kwam ik terug. Mijn lichaam en mijn tanden hadden nood aan iets koud. Ijsjes verdoofde mijn tanden. Maar ik had het zo moeilijk. Men vrienden konden het niet meer aan. Ik had er al aan gedacht maar hoorde dat de tandartsen hier slecht waren. Ze trokken direct je tanden uit! Maar ik werd overtuigd en samen door de hulp van Merilva ging ik naar de tandarts. Het bleek een ontsteking van mijn zenuw in mijn tand te zijn. En daardoor deed alles pijn. Ik kon kiezen:
1. Tand eruit trekken, maar dat kon niet meer omdat ik mogen vlieg.
2. Het zo laten en in de vlieger nog meer pijn hebben door de druk.
3. Een ontzenuwing.

Ja veel keus had ik niet en toen ik het men Zoï en Arlinde besprak, nog een pijnaanval kreeg, had ik besloten me onder handen te laten nemen. Ik ben doodsbang van de tandarts en al zeker als er zo iets groots aan zit te komen. Het ging een tijdje duren en de verdoving viel goed mee. Nog een paar extra prikjes omdat het bij mij toch nooit genoeg is. En town begon het. De dokter was fantastisch! Ze gaf veel uitleg en was echt begaan. Op een moment stopte ze en zei ze dat ze niet verder kon doen en ik eerst moest stoppen met bibberen over men hele lichaam. Zo gestressed was ik dus! Ik kon men tranen niet inhouden van de angst en ze gaf me een drankje en de tijd om te bekomen. Ik weet niet wat het drankje was, maar het hielp zo goed!!! Ik kon erna relaxen en op een moment zelf bijna in slaap vallen. Tegen het einde moest ik nog een foto laten nemen om het resultaat te bekijken en ik was ferm gedrogeerd en had moeite met stappen. Haha! Maar allesinds stond ik niet veel later buiten met men fantastische, lieve vrienden die me zo hard hebben gesteund! Echt lieverds, bedankt! :')
Mijn gezicht was half verlamd, hilariteit voor iedereen behalve mezelf. :p
Och ik had geen pijn en dat was het belangrijkste!

Nog gauw mijn pijnmedicatie halen, ik had zelf valium voor op het vliegtuig voorgeschreven gekregen. En iedereen had mijn 'laatste avondmaal etentje' al op hun buik geschreven, toen ik binnenkwam en we lekker toch gingen.

Weer malchance! Souposo was toe, Brokie was toe, dan maar Ji-ji's. En het was lekker. Ik had een heerlijke avond met men te gekke Hollanders! Echt ik vond het super. Enja ik was emotioneel, weeral, maar al heel de dag door de vermoeidheid en de pijn. Maar ik zie ze allemaal graag! Ze hebben Suriname tot een heerlijke tijd gemaakt!!!

1/11 Torarica zwemmen

Mijmering:
Ik kan me voorstellen dat mensen naar Suriname komen om alleen van het weer te genieten en in een luxe hotel verblijven. Zoals ik hier nu zie, zo van die eenzijdige mensen. Ik ben er om een dagje te zwemmen. Maar ik bedenk me dat vele mensen hier zijn die wel tours doen en misschien iets gaan eten in de bekendste restaurants van de stad. Maar nooit zien hoe het hier echt is, zoals de vrijwilligers en stagairs. Wij zien hoe het leven hier echt is. We leren de mensen kennen en hun manier van leven. We zien hoe erg het verschil tussen arm en rijk is. En zoals ik, werken velen van ons met de armen. In het weeshuis hebben ze te weinig geld en dit zie je tijdens de maaltijden. De kinderen krijgen bij mij niet genoeg eten, want er is gewoon geen geld. Ook hoor ik nog vele verhalen van anderen. Zoals de aanpak in de ziekenhuizen, dat niet zo goed is.

Suriname is een 3de wereld-land en het heeft zeer veel moois te bieden buiten hun fancy hotels. Ik vind dat ik een fantastische kijk en tijd hier heb gehad. En ik raad iedereen aan om niet steeds de 'toerist' uit te hangen maar eerder de 'bezoeker'. De lokale mensen laten je veel sneller in hun hart en je leert zoveel meer bij.

Aja voor ik het vergeet! We hielden nog een filmavond buiten. En opeens! Zien we super veel ratten over de muren omheining lopen!
Ik ben geen fan van stereotypen en ik hou van de film 'ratatouille'.
Maar ik was doodsbang van deze grote beesten! En ze waren echt heel groot! Na de film ben ik dan ook al gillend/lopend naar men kamer gegaan. (Ik moest zeker 10m langs die omheining!). Voila mijn stoer imago heeft een kleine deuk gekregen maar laten we het positief zien. Ik heb voor de eerste keer een veel voorkomend en bekend dier gezien in Paramaribo. Hahaha :D

31/10 White beach

Jeeej! Nog genieten van men laatste weekendje. We hadden het fantastische idee om met een busje vol vrienden naar White Beach te gaan. En wat een goede keuze! Het was een zeer chill oord met hutjes. We hingen er onze hangmatten op en aten onze bami op. Dit is pas leven!

We gingen het water in, dat was afgezet met een hekken om de piranja's tegen te houden. En het water stond laag en er was een dikke modder laag. Maar soit, het was ideaal, lekker Surinaamse rivier kust. Een lekker lui middagje dat werd verstoord door een enorme regenbui. Wij zaten gelukkige droog. Weeral een fantastische dag achter de rug.

Nu begin me wel bewust te worden van men laatste dagen hier. :(
In de bus had ik het gevoel dat ik nu al de schoonheid van de natuur in me moest opnemen, zodat ik het me men hele leven zal herinneren. Aaagh ik word emotioneel... Niet huilen, Lies!

30/10 Halloweenparty

Hoe vaak hadden we het niet over Halloween. Ik was kei-enthousiast en zag het al helemaal zitten. De Nederlanders keken me dan raar aan en zeiden dat ze dat nooit vieren. Maar deze avond kwamen ze allemaal uit hun 'ik-hou-niet-van-halloween-stulp'. Aangezien er behalve latex-pakjes, nergens iets van verkleed kleren waren, maakten we alles zelf. Ik had mijn kattenoortjes gemaakt van ijzerdraad en aluminiumfolie. En make-up en verf deden de rest. De meesten droegen doktervestjes en anderen zagen er al eng genoeg uit dat het niet uitmaakte wat ze aanhadden.

Het Halloween feest van het unief was zalig! Een heerlijk opgemaakt bosje en super leuke attributen. Iedereen zag er leuk tot echt freaky angstaanjagend uit! Zalige nacht!

Afscheid nemen van men kindjes

Het is de allerlaatste dag dat ik naar Claudia A ga. Men een zak vol potloden en lolly's kom ik toe. Broeder Lietz ziet mij en Roos (zij was op tour geweest) en hij zei zo gelukkig te zijn ons nog eens te zien, hij dacht dat we al naar huis waren. En we kregen een dikke knuffel. Hij vond het oprecht spijtig dat het men laatste dag was, bij de andere volwassenen was dit anders. Het viel me op dat na 8 weken, velen nog niet wisten hoe ik heette. Ik vond het dan ook fantastisch als de kinderen hen verbeterde "ze heet wel Liesbeth he!". Haha. Dat duidt er nogmaals eens op dat ik er wel echt was voor de kinderen, terwijl het de volwassen niet uitmaakte of ik kwam of niet.

De potloden konden ze direct goed gebruiken en werden al uitgedeeld over de boekentassen. Ik hielp hen verder hun boeken te kaften. Na 3 weken school, was al veel materiaal kapot. Maar dat is iets typisch aan de kinderen hier. Dit besprak ik ook met andere studenten/vrijwilligers die met kinderen werken. Het valt op dat speelgoed hier niet lang overleefd. En boeken al zeker niet. Ze willen een vlieger maken en scheuren dan maar bladeren uit een schoolboek. Speelgoed maken ze kapot. 1 dag nadat ze stempels hadden gekregen, lagen ze in het zand uit elkaar gehaald. Maar goed dat ze potloden toch nog even kunnen gebruiken op school.

Ze kregen ook naschoolse opvang, dit was een vrijwilligster die les kwam geven. Dit was de eerste keer dat ik dit zag. Maar ik moet toegeven hoewel ze wel goed les gaf en verschillende leermethoden gebruikte, ze toch verschrikkelijk streng was. En dan bedoel ik echt verschrikkelijk! Ze schreeuwde tegen de kinderen op een manier dat zelf ik schrik kreeg. Ze sloeg ze als ze niet goed opletten en ze had zelf een plastieken lat om de kinderen een tik te geven. Dit is toch iets dat ik niet kan aanvaarden hier. Ik probeer hun methoden in alles te respecteren en hier ook respect voor te hebben. Ik ben immers 'de bezoeker', ik kom hier niets veranderen, wel kan ik erover praten. Maar dit slaan is iets waar ik helemaal niet tegen kan.

Ik deel men lolly's uit, voor men verjaardag en afscheid. Veel kinderen drummen zich voor om zoveel mogelijk lolly's te krijgen. Maar uiteindelijk heeft iedereen er gekregen. Dan was het moeilijkste, ik moest afscheid nemen van men kindjes. Met enkelen had ik een zeer goede band en zij vonden het zeker niet leuk. Arme Chenelloby kon me niet loslaten. Ik moest me inhouden om geen traantje te laten. Met een zwaar gevoel in men maag vertrok ik voor de laatste keer.

26/10 Birthday

Vandaag ben ik jarig. Wat leuk om dit in Suriname te vieren. Mijn dag begint goed met een heerlijk ontbijt van poffertjes. Mijn plan was om heel de dag in het badje thuis te zitten. Maar helaas ze zijn vandaag hem net aan het leegmaken voor er een stortregen voor heel de middag losbarst. No worries.

Een fantastisch gesprek op Skype met men ouders en zussen maakt veel goed. Ik heb me goed geamuseerd en s'avonds naar Zus en Zo om lekker te eten. Ik kreeg nog een verrassingsdessert van men vriendjes. En we sloten de dag af met een super lekkere cocktail. :D

22-25/10 Voorlaatste weekendje, zoveel mogelijk zien!

Donderdag 22/10, als laatste avondmaal van Astrid en Babet zijn we roti gaan eten. Dit is een soort tortilla met een bepaalde curry mengeling. Niet iets typisch Surinaams, zoals vaak wordt aangenomen. Maar dit is vanuit Indonesië meegekomen en ingeburgerd. Daarna lekker met ze'n allen naar Havana voor een dansje te gaan placeren. Er was een flashmob op de dansvloer en een fantastische dancebattle. Jeej.

Vrijdag 23/10, vertrokken ze dan met de nodige traantjes bij iedereen. Om te bekomen hebben we dan maar genoten van de heerlijke pannenkoeken van Claartje.

Zaterdag 24/10, met een klein groepje naar Colakreek. Dit is een heel populaire badplaats in Su. Het water heeft echt de kleur van cola, alleen zonder de bubbeltjes. Het water had verschillende temperaturen. Op een have meter kon het verschil ongelofelijk groot zijn. Het was een zeer chille dag. ^_^

Zondag 25/10, naar Fort Zeelandia. Dit is een beschermingsfort uit het verleden. Om 12u was het met gratis gids. Heel interessant!

21/10 Santigron

Genoten van een heerlijk ontbijt. Twas wel wat raar toen de eigenaressen van niets gebaarden. We hingen dan nog wat in de hangmatten terwijl we op Pukkie wachten om te gaan wandelen naar een indianendorp. Maar wat bleek, Pukkie had een enorme kater. Blijkbaar had hij teveel gedronken de vorige avond. Niemand van ons had dit door gehad. Dus kwam er een andere gids. We liepen door de jungle, maar na enkele minuten hadden we al door dat we rondjes stapten. Hij wist de weg niet! Hoewel hij dit niet  vertelde. Hij liep veel ver op zodat we hem niet goed konden volgen en zijn paden waren niet erg goed. Je kon me niet wijsmaken dat ze deze tocht met ouderen maakten. We hadden te horen gekregen 1u heen en 1u terug. We liepen al bijna 2u in de jungle. Alhoewel we met een toffe groep waren, dus het was wel leuk. We zongen liedjes, maakten grapjes en lachten veel. Uiteindelijk zagen we een huis in de verte. Maar dit was een bouwhuis aan de asfalt weg, niet ver van Santigron.

We volgden hem dan maar verder. Hij zei dat het niet ver was. Ja hallooo! Onder de hete middagzon waar je de hitte van het asfalt door je schoenen voelt! We hadden maar een half litertje water mee gekregen. Dit was zogezegd genoeg. Terwijl we nu wat aan het uitdrogen waren. Weer een lange tijd later kwamen we aan een zandweggetje. Deze moesten we ook nog volgen. Gelukkig kwam er een truck aan. Zij namen ons mee tot aan een gebied waar een heleboel bouwvallen stonden. We vroegen aan ons onervaren gids waar we nu waren. Hij zei dat hier het indianen dorp was....ok dan. Dan keerden we maar terug, weer in de vlakke zon. Op een bepaald moment konden we niet meer, vonden we een schaduw plaatsje. De jongens gingen water bijvullen terwijl wij ons ongenoegen uitspraken.
Blijkbaar was het indianendorp waar de jongens water vonden, maar zij werden uitgescholden en weg gestuurd. Tot zo ver de kennismaking met het dorp. We kwamen dezelfde truck weer tegen die ons terug naar Santigron bracht.
We kwamen terug in ons verblijf en lieten duidelijk weten aan de eigenaressen wat er was gebeurd en dat we niet tevreden waren.

Na het eten ons wat opfrissen en klaarmaken om te vertrekken naar huis.

S'avonds gaan eten in Souposo. Een restaurant gespecialiseerd in soepen. Lekker 2u mogen wachten op ons eten. Na heel moe te zijn van onze 2 daagse konden we er niet goed tegen te zien dan andere tafels na ons eerder eten kregen. Plus! Ze hadden onze bestelling drank 'perongeluk' weggesmeten. En! Zijn we 3x gaan vragen waar het bleef. We speelden dan maar enkele spelletjes. Maar dan heb ik toch duidelijk gezegd als ons eten er niet aankwam, we gingen vertrekken. Niet lang erna kwam het. De pindasoep was wel super lekker. Achteraf kwamen ze heel vriendelijk vragen of we nog koffie of thee, dessert wouden. Speciaal tegen mij ook omdat ik had "geklaagd". Maar men ogen vielen zo toe en ik kroop veel liever in men bed.

Wat een dag! Pfffff!

Buffet in santigron

Super lekkere pindasoep, spijtig van het lange wachten

Dan maar spelletjes spelen

20/10 Santigron

Vandaag gaan we op 2-daagse naar Santigron. Dit is een Marron dorpje dicht bij Paramaribo. We vertrekken met de bus, samen met de vrouw van de tour, Anke. We stopten voor een marktje in Lely dorp ook gekend als Koffie djompo. Deze naam komt van de slaaf Koffie (naam voor iemand geboren op een vrijdag) die vluchtte terwijl hij achterna werd gezeten. Toen hij bij een kreek kwam van wel 6 meter, sprong (djompo) hij erover en was veilig. Natuurlijk moet je dit verhaal met een korreltje zout nemen.

We kwamen aan in het dorpje Santigron en kregen een aantal weetjes mee.
* We mochten geen foto's nemen. Hiervoor moesten we de gids om toestemming vragen. Omdat er in het dorp nog mensen zich als vroeger kleden (met blote borsten). En 2 jaar geleden heeft een toeristen groep een kalender gepubliciteerd in Nederland met hun foto's.
* We mochten niet alleen door het dorp lopen.
* Er was pas sinds 2008 een asfalt weg naar Santigron. Wat betekende dat het nog maar recent is dat het dorp mee voordeel heeft van de ontwikkelde maatschappij van Paramaribo. Zoals telefoons, elektriciteit, auto's,...

Naast het dorp lag onze verblijfplaats. Daar kregen we enkele hutjes. Ik, Astrid, Babet en Merel kregen een zeer mooi hutje. Zodra we klaar waren ons te installeren vertrokken we met onze gids Pukkie voor een dorpswandeling. Bij iedere boom en plant bleven we eens staan om iets te horen. Het was zeer interessant, maar Oh zo warm in de vlakke zon!
* Wist je dat je 2 geslachten had bij de papayaboom! De mannelijke geeft alleen bloemen en het verschil kan je niet op voorhand zien.
* Er was een tempeltje voor de geest van de slang. Dit had te maken met slechte dingen. Maar ik ben zo niet te vinden in dit thema en schrijf er dus ook niet meer van op. :p
* We zagen mango, okra, ananas, kokosnoot, appelsienen, pepers, citroengras, koriander,...
* Iedereen heeft een 'kostgrondje' om dingen te laten groeien en zelf te nuttigen.
* Er was 1 knalroze huis. Dit was voor de vrouwen, wanneer ze ongesteld waren, onrein, moesten ze hierin komen wonen. Had ook iets te maken met geesten. De man moest dan voor de kinderen zorgen en al de rest.

Als laatste gingen we bij de basisschool langs. De kinderen werden dol als ze ons zagen! Ze wilden ons zelf achtervolgen. :)

Eenmaal terug aten we lekker Surinaams. En er was een hut met hangmatten. Na het eten vlogen we ernaar om te relaxen. En tuurlijk vielen we in slaap.

We werden wakker gemaakt omdat de mensen uit het dorp gekomen waren om een dans-muziek optreden te geven. Het waren 5 dansen, waaronder de eerste een oud slavendans om hun toen te troosten. Spijtig dat de meisjes die dansten, niet zichtbaar enthousiast waren. Verder was het wel leuk. Achteraf kwamen ze nog met allerlei spulletjes. Ik kocht een uit hout uitgekerfd stuk. Heel mooi. De man die het heeft gemaakt was 2 weken geleden overleden en was de laatste houtkerver van het dorp.

Hierna gingen we met de korjaal, we konden er net allemaal in, een tochtje maken. We zagen een luiaard in de bomen hangen. Van de Saramaccarivier gingen we een kreek in. Daar zagen we een slang en slingerende apen. Zeer leuk!
We kwamen een volgend dorpje tegen, Brooklyn, van de Amerikanen die er woonden.

We hadden te horen gekregen dat, anders dan in ons contract, de drank, op ééntje na bij het eten, te betalen was. We waren daar allemaal niet tevreden mee aangezien onze prijs voor deze trip wel voldoende was. Dus gingen we maar eens de winkel van het dorpje binnen voor wat drank voor s'avonds.

Terug aten we barbeque kip met casave frietjes. Mjam!

Pukkie zorgde ervoor dat er nog een bandje kwam spelen. Een gitarist en een ritme-stok-slager. Verder hoorden we dat we onze drank niet mochten opdrinken, we moesten het kopen bij hen. Rebels als we waren, deden we dit niet helemaal. We kochten blikjes bier, als deze leeg waren vulden we ze met 'broertje van borgoe' en sap of cola. De eigenaressen waren niet zo in, in onze grote groep met jongeren en hielden zich afzijdig. Wij amuseerden ons, leerde Surinaamse liedjes, dansten en zongen net bekende liedjes mee. Pukkie zei dat ze nog nooit zo'n enthousiast publiek hadden en het nog nooit zo leuk was. Yeah!
We speelden daarna 30 seconde en tegen dan was het 23u. En de eigenares wou dat Pukkie vertrok. Wij vonden hem leuk en vonden dit wat stom. Mja, niets aan te doen. Zij gingen slapen en we waren alleen. We speelden levend kwartet, pang pang en uiteindelijk omgekeerd verstoppertje. Maarten ging zich verstoppen en wij moesten hem zoeken. Allee met enkelen vonden we hem en we gingen bij zijn schuilplaats zitten. Toen we op verplaatsing gingen, al sluipend, kwam de eigenares naar buiten en schreeuwde dat het genoeg was enz... Iemand zei dat we verstoppertje speelden en de eigenares zei "zijn jullie 3?!" Daar waren sommigen (velen zaten in de jeugdbeweging) wel van op hun tenen getrapt. Allesinds werd er nog wat vanalles gezegd en deden we dan nog stil enkele raadsels. Heel gezellig sloten we de super nacht af.

Wel hadden we onze bedenkingen bij de eigenaressen. Zij waren precies niet zo eerlijk en vriendelijk zoals men zou verwachten.

❤

Beetje emotioneel geworden bij het besef dat alles binnen 2 weken al gedaan is. Nog vollop genieten van alles!!

16/10 Dolfijnen tour

Lekker lang kunnen uitslapen. Zalig! En tegen 14u klaarstaan om met de 2 huizen van Lucien op dolfijnen tour te gaan. We hebben eigenlijk geen hoge verwachtingen aangezien we echt met veel zijn en het zo misschien heel chaotisch gaat zijn. Allereerst moeten we met de taxi naar Leonsberg. Gelukkig is dat niet zo ver.
Als we dan de planning van Lucien te horen krijgen, gaan we precies wel nog veel doen...benieuwd!

Dan nemen we 2 boten en varen we naar de plantage Rust en Werk. Daar krijgen we uitleg van een gids. Hij toont ons eerst de "vissen met 4 ogen", deze kunnen boven en onder water kijken en leven in het slijk van de mangrove bossen aan de plantage. Deze plantage is ook bekend voor het verhaal van Cynthia Mcload 'Hoe duur was de suiker?'. Op de plantage hadden ze vroeger suikerriet. Nu werken ze met contract arbeiders aan bananen en koffie. We kregen een pot te zien waar ze vroeger suikerriet kookten en vertelden over het bekende liedje dat de slaven zongen rond de pot. Dit ging over dat ze zeer voorzichtig moesten zijn dat ze zich er niet aan verbranden. Ook kregen we te horen dat het vaak voorkwam dat als de suiker verbrand was, de slaaf in de pot werd gesmeten als straf m.a.w. een verschrikkelijke dood!

De gids vertelde over de ochidee-achtige bloemen die op de kabels groeiden. Zij groeien omhoog en hielden water vast van de regen, waar vogels uit kunnen drinken.

We mochten het huis van de gids in en zagen een armzalig 'krot'. Ik had wel medelijden met de man. Maar hij was juist trots om ons in zijn huis te laten. We kregen een kokos om te drinken, een banaan en mochten zijn schildpadden en kaaimannen bewonderen. De schildpadden waren zeer rustig. De kaaimannen zagen er slecht uit, vergeleken met de gezonde die wij in de natuur zagen. Precies uitgedroogd. De gids zei wel dat ze na 7 dagen uitgezet werden en nieuwe werden gevangen, omdat ze teveel eten om bij te houden. Ze eten in de week hun gewicht aan vlees. Maar het was wel zielig om ze zo ongezond te zien.

Daarna gingen we terug op de boot. Iedereen dacht dat we weer ergens naar toe gingen, maar opeens zagen we dolfijnen!!! Wauw! Ze kwamen met groepjes. Voor een foto waren ze te snel. Maar het was fantastisch om ze te zien springen. Omdat ze aangetrokken worden door enthousiast lawaai, juigden en klapten we opdat ze zouden komen. Het was fantastisch!!

We varen verder naar Braampunt, het laatste dorpje aan de Surinamerivier en de de zee. Daar bekijken we een prachtige zonsondergang. We zien nog honderden ibissen, rode, witte en zwarte opstijgen en rond vliegen. We keren daarna geleidelijk terug naar ons huis en genieten nog na van een prachtige dag.

15/10 Havana

In Claudia A ging ik na het eten naar de bovenverdieping bij de meisjes. Daar konden ze weer uren men haar kamen en vlechtjes maken. Ondertussen praat ik met de tieners en leer ik heel wat bij over deze meisjes. Ze maakten me zeer duidelijk dat mijn bh niet goed was. Ik moest een push-up kopen, zo kon ik beter de jongens verleiden. Haha dat was super grappig. Daarna leerden ze me vloeken en schelden in Sranan Tongo. En leerden ze me de suiker zakjes - dat ze in water oplossen om sap te maken - zo puur op te eten. Ik had er moeite mee omdat het zuur was en ik daar niet goed tegen kon. Met de gekke bekken trekken er allemaal bij. Hilariteit met andere woorden, tja ken je tiener meisjes. :D

S'avonds kwam de Partybus ons gratis aan ons huis ophalen om naar Havana te gaan. Onze buren, heel snel  geïrriteerd, stonden al snel voor hun raam te bellen, naar Lucien de huisbaas of de politie. Een beetje overdreven want de bus bleef nog geen 5 minuten staan. Ochja, Lucien vindt ook dat ze overdrijven. De bus ging stoppen bij een paar studentenhuizen, maar na de 3de (wij waren het 2de huis), zat de bus stampvol! In Havana heb ik me heel goed geamuseerd met al men vrienden, wat er nu wel al een hoopje zijn. ^_^

14/10 Bakabana's

Vandaag heb ik mijn kaartjes opgestuurd naar België. Eens zien hoelang het erover zal doen ^^.
Ik fietste naar Claudia A en besefte opeens dat ik hier nog minder dan 3 weken ben! Ö Wat vliegt de tijd!

Ik heb nog enkele weetjes voor jullie :

# iedereen rijdt links en fietsers zie je hier bijna nooit, behalve de domme studenten, haha. Maar het is zeer gevaarlijk en wordt vaak in de goot gereden! Er zijn al veel ongelukken gebeurd met fietsers hier. Maar voor ons is het wel het beste vervoersmiddel.
# Surinamers drinken niet graag water, maar drinken veel frisdrank. Ze vinden het dan ook een goed alternatief.
# De gemiddelde temperatuur is 35°C, de gevoelstemperatuur is ≥ 40°C, meer in de vlakke zon. Dit komt voornamelijk ook door de hoge vochtigheidsgraad.
# De meeste praten Nederlands, Sranan Tongo en Engels.
# Het bekenst eten is rijst met bonen, veel kip, bami, nasi, roti, pindasoep,...
# De bekendste rum is borgoe, black cat,...
# fruit: watermeloen, ananas, groene appelsien, ramboetan, guave, sweet bonchi, grapefruit, passievrucht,
# groenten: verschillende soorten komkommer, tomaat, aardappel,
# 4 srd is 1 euro
# 'de surinamer' bestaat niet, zij bestaan uit verschillende bevolkingsgroepen: Javaan (Indonesiër), Chinees, Marron, Creool, Indiaan (Caraïbisch of ...), Gyanees, Braziliaan, Nederlander, ...
# 'no spang' : rustig aan, geen stress
# eeuwige dorst - dagen. Super veel drinken, nooit genoeg.
# kleren die bruin kleuren door het rivierwater en de slechte wasmachine die het er niet uit krijgt. :)
# als je in het weeshuis een dipje hebt na het eten, volg dan eens de mieren. Je ziet er duizenden die in een rij lopen om etensresten mee te nemen. Wel fascinerend
# Na 8u s'ochtends niet meer kunnen slapen van de warmte (als je geen airco hebt, m.a.w. ik). Dus toen ik ziek was, was dit erg!
# Van warm eten s'avonds vreselijk afzien. Te warm!!
# in het weeshuis al enkele muizen gezien! Dood en levende! Een man had een beker met een dode muis in, hij ging naar Boiki (jongen van 3 jaar) en hij deed alsof hij een verassing had, Boiki was enthousiast en keek ik de beker en gilde! Die arme jongen was er echt slecht van. Diezelfde dag zat ik in de kamer van de meisjes en zag ik op de gang, waar hun kleren lagen, zomaar een muisje passeren. Volgens mij zit het daar vol.
# Behalve veel films op tv, kijken ze hier ook vaak naar bollywood films.
# En gisteren kreeg ik de aanrader van de meisjes uit het weeshuis, dat ik beter een push up bh zou dragen. Blijkbaar dragen zij dit allemaal.

Deze avond had Julien, onze huisbaas ons beloofd om samen Surinaams te maken. Met 2 huizen samen was het een drukke boel. Maar het was leuk om de befaamde bakabana's zelf te maken. Daarnaast waren er ook gefrituurde  aubergines en phrounies (?), dit waren zoute oliebolachtigen.

13/10 Kaaimannen!!

In de avond maken we ons klaar voor kaaimannen te gaan spotten. We rijden naar Frederick dorp en steken daar de Commewijne rivier over. Daar nuttigen we een heel lekker Surinaamse maaltijd (bami) terwijl de zon ondergaat. Dan kleden we ons om. We dragen lange kledij om ons te beschermen tegen de muggen. Ook smeren we overal deet op om ervoor te zorgen dat ze straks niet door onze kledij steken. We stappen naar de bootjes. Daar zijn er 2 van. We zijn met 6 en moeten ons in 2 verdelen over de minibootjes. Met 3 zitten we achter elkaar en dan de bootsman vanachter nog en we varen de kleine riviertjes op. Met alleen de zaklamp van de bootsman die maar af en toe aan gaat, is het pikke-pikkedonker! We zien een prachtige hemel boven ons ontstaan als onze ogen beginnen te wennen aan de duisternis. Links en rechts zien we het lange riet aan de rivier rand en de bomen en palmen zwart staan tegen de sterrenhemel. Och kon ik dit plaatje maar op camera krijgen, helaas zijn talloze pogingen tot niets ontstaan. Gelukkig zit het in men hoofd opgeslagen.
De eerste minuten op het water waren eng, de duisternis, het wiebelen van het bootje,.. Maar eenmaal verder genoten we alleen nog. Op een bepaald moment was er een brugje en moesten we ons dubbel plooien om eronder te geraken, weer wat verder moesten we over het land om weer een andere rivier in te kunnen. De bootsman gaf veel gas en de boot vloog op het land. Dan moesten we eruit en trokken de boot met veel moeite over het land. Dan zagen we in het lichtschijnsel hoeveel verdomde muggen hier zaten! Duizenden bij elkaar, klaar om ons lek te prikken. Vanaf daar was het nog eventjes voor we in een groot open water kwamen met veel groene bedekking. Daar stopte ons bootje en toonde de bootsman de kleine kaaimannen die zich tussen al het groen verborgen hielden. En opeens, totaal onverwacht steekt die man zijn hand in het water en pakt de kaaiman in ons bootje. Wij al geschikt door het hellen van het bootje, keken met grote ogen hoe de man de bek van de kaaiman vastbond, ter veiligheid. Toen kwam hij op mij af, ik zat achteraan en gaf die zo in men handen. Mijn hartslag ging de hoogte in toen ik de kaaiman vast had. Ik voelde zijn ademhaling en hartslag waar mijn handen hem vast hielden. En ik vond het een ongelofelijk mooi en machtig dier. Nog niet volwassen, voelde ik al de spieren al van het dier dat dodelijk was. Een volwassen dier kon tot 1,5m tot 2m groot worden, deze was 50cm ongeveer.

Iedereen hield hem eens vast en toen lieten we hem gaan, rustig het water in. We zagen de andere boot een heel eind van ons en toen de bootsman nog één vangde, hem weer aan mij gaf, zei hij dat we ondertussen wat verder gingen zoeken. Ik zat daar men een kaaiman in men handen, in de donker, de bootsman zonder licht verder aan het varen. Dit vond ik toch spannend, ik zag niets en had een levend dier in men handen, een gevoel dat ik toch niet snel zal vergeten.

De bootsman ving nog één en ging naar het andere bootje. De anderen hadden er nog niet zoveel gevonden en nu konden we een paar foto's maken. We lieten de prachtige dieren gaan en keerden terug. Nog vol verwondering voelde ik toen ik weer op het land stond, dat de muggen me flink hadden te pakken gehad. Jeuk en steken voelde ik op men rug. We zagen in het dorpje nog een kleine Gods aanbidding, geen idee wat precies en we keerden terug naar Paramaribo.

Wat me zeer opviel was doordat het een maanloze nacht was, alles veel donkerder was. Op de Commewijne rivier zag je een lichtgloed achter de bomen komen waar Paramaribo lag. Als je verder van die gloed keek, zag je het donkerder worden en van af en toe een lichtje, was het donker. Dit vond ik super. Dit was echte ongerepte natuur, waar het kunstmatig licht niet komt en alles "vervuild". Dit was een fantastische avond uitstap!

Deze nacht heel raar gedroomd. Ik kwam thuis, in België en daar werd ik al gauw in het ziekenhuis opgenomen wegens...onderkoeling! Mijn onderbewustzijn houdt zich duidelijk bezig met te onthouden dat iedereen zegt dat het ijskoud is in België. Ik ga er zowiezo aan dood gaan. Haha... :D Neen serieus.

11/10 Kerk vs. Holibi's

S'ochtends ging ik mee met Arlinde en Annick naar de kerk: tabernacle of faith and love. Zij zijn wekelijkse kerkgangers en hadden deze speciale kerk gevonden. Ik bedacht dat ik toch 1x een kerkdienst mocht bijwonen, al was het gewoon om wat verschillen te zien. Maar deze dienst was fenomenaal.
Iedereen was zo blij dat wij kwamen. Van iedereen rondom kregen we een hand en ze waren allemaal zo vriendelijk. De kerk had een podium en daarvoor 3 verdiepingen vol met stoelen en mensen. Er stond al een koor klaar dat begon te zingen. Niet sereen zoals bij ons, maar echt leuke gospel. De mensen gingen ook rechtstaan, mee dansen en zingen. Het werkte wel aanstekelijk. De liedjes waren leuk. Der kwamen ook danseressen bij die zich helemaal op de religieuze muziek begonnen in te leven. De live band was ook geniaal om naar te kijken.

Na 1u begon een man een openbaring te doen over zijn ziekte, de duivel en hoe Jesus hem eruit heeft geholpen. Dan begonnen enkele mensen uit het publiek te roepen. Ze snelden met hun microfoon naar hen en dan zeiden ze dat God tot hen was gekomen en dat ze dit moesten zeggen. Met hun hand naar boven gericht, was het precies of ze bezeten waren. Grappig.

Dan nam de pastoor(?) het over en werd er wel uit de bijbel gelezen. Maar eens werd er gezegd dat 'we hier waren om ons oor te openen...'. Ik moest me inhouden om niet te lachen. Mijn oor zit nog toe, dus ben ik naar de juiste plaats gekomen! Haha :D
Maar het heeft niet geholpen hoor.

Na een dienst van bijna 3u was ik toch blij om uit die religieuze plaats te komen. Ik vond het leuk en heb veel respect voor de mensen die geloven, al gaat het er naar mijn mening soms wat over. Maar het is geen plaats voor mij.

Nog vlug wat inkopen gedaan en gemerkt dat de frigo die enkele mensen en ik gebruiken, weer kapot is. Alles uit de diepvries ontdooid, kapot. En uit de frigo beschimmeld. Dit is nu al de 2de maal, echt ambetant. Gelukkig zijn er nog frigo's buiten. Maar uit deze wordt er altijd eten uit gepikt. Overal men naam op en goed in een plastiek zak hoop ik dat dit mij niet overkomt.

In de avond kleden ze ons gepast in roze/rode tinten om mee te lopen met de Gaypride. Het was de week van de holibi's die werd afgesloten met een optochtje. Er waren veel meer "mannen" dan vrouwen. En het was soms wel de ogen opentrekken om te zien dat die "mannen" vrouwelijker waren dan ons. Haha ^^
Met een bandje en een lange holibi vlag trokken ze erop uit. Het was een kleine toer die ze stapten en daarna was er een feest met live band in de zus en zo. Het was wel speciaal om te zien hoe ze dansten met elkaar...niet echt ons ding om in het openbaar te zien. :p

10/10 Dag van de Marrons

Vandaag was het weer een nationale feestdag, en ze hebben dat hier veel, voor iedere bevolkingsgroep een aantal. Maar vandaag dus voor de Marrons.

"Marrondag is een belangrijke herdenkingsdag voor de Marrons.Op 10 oktober 1760 werd er een vredesverdrag  gesloten tussen het toenmalige koloniaal bestuur en de Ndyuka stam van de Marrons in Suriname. Hierin werd de vrijheid en zelfstandigheid van deze bevolkingsgroep erkend.

Dag van de Marrons is een dag van bezinning. Op deze dag wordt er teruggeblikt op de strijd die de Marrons hebben gevoerd en het leed dat hun voorouders hebben geleden voor hun vrijheid."

Het heeft geregend vandaag, neen, GEGOTEN! Tot 7cm water stond er op de koer. Wat moet dit wel zijn tijdens het regenseizoen! Ö

6/10 Op men eentje

Vandaag ga ik voor het eerst overal naar toe. Wel even raar. Ik kijk nog eens over men schouder, verwachtend dat er iemand is. Macht der gewoonte.

Ik ga in de voormiddag naar Claudia A. En we mogen al direct ballonnen opblazen. Er is iemand jarig, dus wordt er flink versierd.
We mogen de kinderen gaan ophalen aan de scholen. Dus ik stap het busje in tot opeens de directrice toekomt. Ze zegt dat ik niet mee mag en uit de bus moet komen. Ik vraag waarom en ze zegt dat ze haar redenen heeft van het bestuur. Dikke zever want ze wil me niet vertellen waarom en later mag een nieuwe vrouw, een Surinaamse wel mee. Voelt een beetje als huidkleur racisme aan.
Ochja ik zet me er wel over.

Ik en Rosa halen dan de kinderen te voet af bij de dichtstbijzijnde basisschool. Het was wel even zoeken want we zijn gewoon op pad gestuurd zonder verdere informatie behalve de namen van de kinderen.

Wat later merken we dat het een speciale maaltijd is. Ieder kind krijgt een halve lepel rauwkost en een beetje pikante dinges. Plus ieder een mini flesje frisdrank. Ik krijg ondertussen mijn portie en wanneer ik kijk naar men bord, zie ik een kippenpoot liggen. OMG! Gegeten en de horror proberen negeren. Ieeeeuw!

9/10 Weer tot leven komen

Amai het heeft in mijn ogen lang geduurd (di-vrij), maar ik begin weer een mens te worden. Stomme oorontsteking ook! Dagen in bed gelegen, niet kunnen geslapen, één en al miserie. Nu gelukkig minder pijn, niet meer misselijk,... kortom weer meer en meer Liesbeth.

En wat is er beter om je weer goed te voelen dan een fantastisch Skype gesprek met de mammie. Sinds kort is de verbinding steeds beter, dus kunnen we deftig praten en daar hoort ook de typische zottigheid bij. Het waren 50 hilarische minuten toen men mam ging afsluiten. Ze riep naar ons vader op wat ze moest klikken en zei 'poef' en was weg. Ik Skype gemiddeld 1x per week en na zo'n gesprek kan ik weer heel de wereld aan. Het is behoorlijk duidelijk dat ik absoluut niet zonder men ouders kan. ^_^

3/10 Stadswandeling

Gepland om vandaag de stadswandeling uit men toeristen boekje te doen. We kennen Paramaribo al goed en passeren iedere dag aan beroemde monumenten, gebouwen, enz. Maar we hebben het nog niet 'toeristisch' bezocht. Met camera en reisgids in de aanslag vertrokken ik, Yasmine en Karen vroeg in de ochtend (de warmte vermijden).

We bezochten de Basiliek. De grootste houten in heel Zuid-Amerika. Heel mooi. Iedereen ook extra kleren mee om onze schouders te bedekken en tot onder de knieën. Verder liepen we naar het Onafhankelijkheidsplein, met het beeld van Dhr. Pengel. We zagen de ontvangst residentie van de president. Nog een heleboel beelden en monumenten..

In de centrale markt kochten we sweet bonchi en ramboetan.

Nog enkele panchi's gekocht. Dit zijn stoffen om rond je te draaien als een rok of voor iets anders. Ook typisch Surinaams.

Nog wat rondgelopen en dan naar huis. Het was net op de middag en de warmte is vandaag net niet te verdragen. Iedereen heeft er last van.

In de avond ga ik met Astrid en Babet naar de Indofair. Dit is een 4daags Indonesisch festival met een heleboel kraampjes. We eten een paar hapjes, geen idee wat het allemaal is, maar speciaal is het zeker. En wel lekker. We proberen nog een speciaal schaafijsje. Maar dat was precies toch onze smaak niet. Te zoet, te raar.

Vanuit daar gaan we naar het Dare To festival. Dit was heel leuk! Muziek die we kennen, prachtige locatie, lekkere cocktails en met vrienden. ^_^

2/10 Souveniers jacht

Yasmine vertrekt bijna dus het is tijd om eens echte souvenirs te zoeken. We hebben er nog niet echt gezien tot nu. We beginnen bij de centrale markt. Daar zien we groenten, fruit, gerookte vis en rauwe - in de zon op een houten plank - "verse" vis. De markt heeft een zeer speciale geur, het stinkt bijna. We vinden uiteindelijk een vrouw met juwelen gemaakt uit hout, schelpen en pitten. Iets typisch Surinaams. Yes, souvenir 1.

We lopen verder de winkels af en komen bij de Jeruzalem bazaar, gekend om zijn hangmatten. En natuurlijk koop ik er een. Dat was mijn ultieme doel ;).
Verder vinden we in een steegje een  houtsnijder, waar we een beeldje kopen uit letterhout. Ik een schildpad, Yasmine een vrouw.

Verder lopen we wat rond, gaan we de winkels binnen waar 'souvenir' of 'gift' op staat. Meestal zonder deze producten te hebben. Maar dan vinden we toch de ultieme souvenirshop! Een grote winkel vol commerciële brol. I love Suriname en diene shit. Er zijn ook mooie houten voorwerpen, maar we zijn blijer met hetgene we al gekocht hebben.

S'avonds ging Yasmine naar de Indonesische markt waar er concerten en activiteiten waren. Klonk leuk!
Ik moest naar de laatste les salsa. Op het einde met een examen. We moesten zonder uitleg en zonder op voorhand te weten wat er zou komen, dansen met een partner. Deze begeleide me heel goed, waardoor ik natuurlijk geslaagd ben. Jeeej!

5/10 Yasmine vertrekt

Wow, Yasmine is nog geen 5 minuten met de bus vertrokken of men maag doet al raar. Het voelt hier al helemaal anders zonder haar. Ik denk dat het toch weer wennen zal zijn. Maar ik zie het niet negatief, ik heb me goed geamuseerd met haar en het was een unieke tijd die ik nooit zal vergeten.

Verder een beetje emotioneel beslis ik om vandaag lekker niets anders meer te doen. Neh!

4/10 Fruit marktje

Naar de fruitmarkt geweest en pompelmoes gekocht, passievrucht en guave. Eens zien of dat even lekker is als ik denk. :) Maar we hadden het een beetje onderschat. Onze fietsen stonden een eind verder dus hebben we ferm moeten sleuren met de zakken in de hete zon. Bek af waren we!

Voor Yasmine haar laatste avond zijn we gaan eten bij Zus en zo. Lekker gezellig met vrienden. :)

1/10 Eerste schooldag

Vandaag gaan de kinderen terug naar school. Daardoor kunnen we pas op de middag komen wanneer ze thuis komen. Toen we aankwamen, was het praktisch verlaten. De kleinste kindjes waren er, maar bijna geen personeel! Wat is er dus aan de hand, er is geen geld meer om de zusters te betalen, dus komen ze gewoon niet. Alleen 1 vrouw was er die ook de nacht had gedaan. Amai, even toch geschokt. Zelf de verantwoordelijke was er niet!

Later kwam er een afgevaardigde van iets ministerisch-achtig. Zij kwam kijken hoe het er aan toe ging. En ze besefte dat het niet super ging, maar ook niet echt slecht. Daarna vertelde ze dat de kinderen hier verwent zijn. Wij (Nederlanders en Belgen) keken elkaar eens verbaasd aan. Omdat ze elektriciteit hebben, stromend water en iedere dag is er wel iets van eten, geen voorraden maar wel op het juiste moment is er wat. Ze zei dat anderen het veel lastiger hadden. Ik dacht van 'wat zegt die nou'?! Suriname klaagden volgens haar te veel. Maar Suriname is toch een 3de wereldland! En als je dit vergelijkt met wat wij kennen... Allesinds luisterden we mee, maar konden we niet echt aan het gesprek mee doen, omdat wij het moeilijk vinden om in hun ideeën verder te gaan.

S'avonds zijn we naar Havana gegaan. Donderdagavond is er altijd salsa te dansen. Het zag het ongelofelijk uit bij sommigen, de echte pro's.

30/9 winkelen

Schooluniform gaan kopen met de kinderen. We kennen hier al goed chaos met de kinderen in Claudia A. Maar in de winkel, waar het al druk was, was dit nog intensiever. Gelukkige hadden we onze positieve instelling mee :). Het was leuk en we waren al snel onze energie kwijt. Zeker omdat Surinamers niet doordoen. Wij werken door, maar ik heb hier het gevoel dat alles zeer, zeer, zeeeeer op het gemak gaat. :p

28/9 Loca loca

Alles opgeruimd en op weg naar Loca Loca. Dit is een typisch Paramacaans dorpje aan het water in het binnenland. We zagen de traditionele kledij voor vrouw en man. En dat ze nu hun huizen het best op palen bouwen, omdat hun eilandje 2 à 3x per jaar overstroomd.

We liepen door het dorp en zagen opeens 2 kapucijnaapjes vastgebonden aan nog geen meter touw. Echt zielig, want zoals je soms in de dierentuin ziet van verveling, hadden deze apen ook. De vrouw die erbij zat zei dat we de aap een sigaret moesten geven. De Surinamers in onze groep vonden dit hilarisch en gaven dit. Ik stond met afgrijzen te kijken hoe de aap met de sigaret om ging. Later gaven ze het aapje ook een flesje frisdrank. Hij draaide het open en dronk het leeg. Ik kon er gewoon niet bij, dat ze dit met dieren deden.

We kwamen bij de kapitein (leider) van het dorpje aan en toen begonnen ze te praten over het voorval dit weekend. Maar wij stonden er maar bij. Dus liepen we zelf wat verder. Daar zagen we wat vrouwen die bij een reuzenkom boven het vuur zaten. Daarin maakten ze 'kwak'. Het belangrijkste hoofdbestanddeel in hun voeding. Gemaakt van bittere casave, die ze eerst weken om de blauwzuur eruit te halen. We hielpen even met hun werk.
We kregen hun baby ook elk eens in onze handen. Wel erg leuk.
Ook de kinderen kregen langzaamaan minder schrik van ons en durfden mee op de foto.
Niet veel later werden we gehaald, want we mochten hier zogezegd niet alleen rondlopen. Daarna vertrokken we terug met de boot naar Snesie Kondre om weer met de auto 3u te rijden naar Paramaribo.
Het was een geslaagd weekend met heel leuke mensen.

27/9 Jungle tocht

Wow vandaag gaan we wandelen door de Amazone naar de Minavallen. We vertrekken, allemaal klaar voor een wandeling. Maar het was toch een beetje onderschat...

Met de boot gingen we naar een zijrivier van de Marowijne rivier. Daar liepen we eerst een uur op een voorgevormde zandweg. Deze werd nu gebruikt door quads om materiaal naar de goudmijnen te brengen wat verder, omdat het water in de rivier te laag was om met de boot te vervoeren.
Opeens sloegen we af, gewoon het dichtbegroeide oerwoud in. De gids vooraan maakte een pad met zijn machette. We liepen 2,5u door water, modder, bladeren, over-onder-langs bomen, springen, bukken, stijl omhoog en omlaag. Kletsnat van het zweet en doodmoe kwamen we aan bij de watervallen. Maar wat een zicht! Zeer mooi!! We zwommen er en genoten ervan. Wat ons verbaasde was dat het water ijskoud was, dit waren we niet gewoon. Eender ander water wa altijd warm
Toen we terugkeerden hadden we weer energie. Met onze kletsnatte kledij trokken we weer verder. Het tempo ging ferm omhoog, doordat het begon te donderen en hevig te waaien. De gids keek steeds omhoog om onze weg te leiden waar er geen kans was opdat dode takken naar beneden konden vallen. Toen we aan de zandweg kwamen, begon het heel hard te regenen. Het deed heel veel deugd om eens goed af te koelen. Het enige minpunt was dat deze weg omhoog en omlaag ging en daardoor verraderlijk was om uit te glijden, wat meermaals gebeurde. Maar het was zo leuk!

Eenmaal terug in de boot, kregen we door de wind koud. Ja echt! Hier hadden we eens koud. We goten water van de rivier over ons om het warm te krijgen.

Dieren die we zagen: vlinders, verschillende kleuren en grootten mieren, waterspinnen, zwarte kikker met oranje strepen, vissen,

S'avonds was het bbq. De kip werd boven het vuur gelegd en het was gezellig. Ook zagen we de helft van de bloedmaan. Spijtig was het te bewolkt om alles te zien.

En nu nog heel stijf en kapot. Misschien is het morgen beter. Duimen!

26/9

Wel vandaag begonnen we op het gemak met het idee om later te gaan zwemmen aan een stroomversnelling. Maar er kwam het een en het ander tussen.

Er kwam een man met een manchette naar het eiland. Hij zocht onze gids. Deze was er nu niet. Later kwam hij terug en had nog een geweer bij. Hij schreeuwde en zwaaide met zijn manchette naar onze gids die op een waterreservoir zat te werken. De man sprak in het Surinaams en we schrokken ons rot. Opeens stond Sergio met een pistool gericht op die man en schreeuwde ook. Hij wou dat de man zijn wapens weg deed en op de grond ging zitten. Zo werd er naar elkaar geschreeuwd. Opeens loste Sergio een schot in de lucht. We keken elkaar verschrikt aan (we zaten er letterlijk op te kijken vanuit de hut). De man ging uiteindelijk zitten en er werd uren gediscussieerd en gepraat. De politie hadden ze ook gebeld.

Ondertussen gingen we maar wat zwemmen. We verstonden er toch niets van. Het water was lekker warm en de visjes beten graag in onze huid. Gelukkig waren het kleine visjes en viel dit goed mee.

Later hoorden we dat het voorval ging omdat de man een werknemer was van de gids. Hij moest de watervallen gaan zoeken voor de gids in het oerwoud. De man was van het principe dat alles wat hij eerst vindt, van hem is. Maar dat was niet het geval. Hij wou dus ook betaald worden als er toeristen naartoe wouden. Sergio is politie rechercheur en was undercover meegegaan als bescherming. Wat dus duidelijk wel nodig was geweest!!

Later kwam de politie met 2 militairen. Er werd weer lang gebabbeld en uiteindelijk vertrokken ze allemaal apart. De man moest niet eens mee!!ö Want er waren afspraken gemaakt.... Ok dan.

In de middag gingen we gaan zwemmen en relaxen in de hangmat met een stuk watermeloen. Dit was aan de stroomversnelling Sisibi (bezem). Het was weer heerlijk genieten.

Enkele verhalen die we hoorden:

Het ging over een grote belangrijke kapitein van de marrons. Dit zijn leiders van stammen in het binnenland. En ene was verdacht gestorven. Ze moesten dan nog rituelen uitvoeren voor alle goden (moeder aarde o.a.). Maar ondertussen mag het lijk niet begraven worden. Dit heeft wel 15 maanden geduurd!!!! Het lijk zat in een kist, met plastiek aan de binnenkant. Ze zorgden er dan voor om om de 7 dagen het lijkvocht wegschepten en daar werden ook rituelen mee gedaan.

Dit word ook nog bij de marrons gedaan tijdens een gewone begrafenis. Het lijk wordt 7 dagen bijgehouden en het lijkvocht wordt weggeschept. Heel interessant allemaal!

We hoorden nog hoe deze verschillende stammen werkten en allerlei tradities. Kan ze nu al niet meer opsommen.

Ook over de regels in het binnenland. Bv als iemand met een boot hulp nodig heeft, moet je helpen als je deze tegenkomt. Anders krijg je de stam, je familie en de politie tegen je. Hier hoeven geen telefoons, de tamtam doet het wel goed genoeg. Ze gebruiken inderdaad een kleine trommel om boodschappen te verzenden.

Heel veel info gekregen over de stammen, indianen, marrons, creolen, enz... Teveel om te onthouden. Veel over het land en Suriname. Super leuk!

25/9 jungletour

RVandaag vroeg opgestaan om nog de laatste dingen in te pakken, want we gaan op jungletour!! Met heel veel zin vertrekken we met een groep van 8 en de begeleiders. Een busritje van een paar uur  ging heel vlot. Zeker toen we halsoverkop stopten aan de zandweg bij het zien van iets op de baan. Het bleek een overstekende luiaard. Onze bestuurder zette hem aan de kant van de weg. Maar zo een mooi beestje!! Hij keek zo lief! Hij had 3 nagels en kroop met zoveel gemak in de boom. Al kruipend ging het zo vlot niet. We waren direct allemaal verkocht. ^^

Tegen de middag kwamen we in Snesie Kondre. Daar aten we wat en leerden we elkaar kennen (Marije, Rosa, Femke, Romeo, Ruben en Sergio). Er waren 2 surinamers bij, indianen waren ze. Maar hun humor kon ik toch maar even verdragen. Niet zo mijn ding.

Nog eens naar de wc voor we vertrokken. Maar deze wc was toch maar speciaal. Een klein krotje met erin een vierkante planken blok met een gat in. Ok, proberen mikken dan maar. :D

Ernaast stond suikerriet en een cashewboom. Heel mooi.

Met de boot was het nog 2u voor we aankwamen aan het mango-eiland. Oftewel manja-tabiki.

Daar stonden wat hutjes. We kozen voor de bedden i.p.v. de hangmatten. We zijn hier 3 nachten, dus we willen wel goed slapen.

Een gezellige avond en het ontdekken van de faciliteiten stond op het programma. Nog snel een douchen en de kikker de tijd geven om deze te verlaten en dan lekker eten. Een soort erwtensoep met kip in, rijst en rookworst, snert noemen ze dit ook in Nederland. Nog een lekkere bakabanna (bakbanaan in deeg) en voldaan.

Weetje:
Goudmijnen zijn hier in Marowijne veel te vinden. Maar de mensen die er werken blijven er ook een lange tijd, maanden. Dan doen ze er lang over om iets te vinden en gebruiken ze dat goud om hun schulden af te betalen. Dus het is vaak een visieuze cirkel.
Maar er zijn er ook die genoeg goud vinden en dan enkele maanden niet werken en alles opdoen door te feesten. Daarna werken ze weer hard door.

23/9

Wat eten die kinderen hier toch?!! Ik speelde kwartet met een klein meisje. Pakt er een jongen enkele kaarten af en trekt er met zijn tanden een stuk van en kauwt erop...😦

In de keuken toonde de kokkin ons de afwassponsjes. En ze vertelde ons dat de kinderen er gewoon happen uit namen! 😲 allee jong!

Verder geholpen met de jongens hun zelfgemaakte vliegers maken. Ze pakken leesboeken, scheuren de bladzijden eruit. (Ze maken echt alles kapot. Nog geen dag nadat ze stempels hadden gehad, waren die al allemaal gedemonteerd). En een gaatje onderaan en bovenaan, daar steken ze touwtjes door.

S'avonds weer gezellig in een groepje gekookt. En opeens zit er een supergrote pad/kikker achter me. Ö
Zeker 7 cm hoog... Wel cool.

Daarna met een zeer grote groep naar de karaoke. Leuk ^^

22/9

Gisteren bij net naar huis fietsen na St Claudia zag ik een dode hond. En die lag er deze ochtend nog! Ö ongelofelijk! Dat vond ik wel erg. Zeker omdat hij in zo'n positie lag, dat ik zeker weet dat het geen natuurlijke dood was. Was ik toch even niet goed van...

In St Claudia gingen de gesprekken vooral over het gelovig zijn en God-dinges. Zo vertelde broeder Lietz over het meisje Safira. Haar ouders hadden een winkel en hadden mensen opgelicht. Dus niet volgens god zijn manier en BAM!! Ze vielen zo dood neer...
Ik stel daar men vraagtekens bij, zoals ieder kritisch persoon. Maar ik bleef toch luisteren naar zijn verhalen. Hij geloofde op zo'n manier, dat je niet anders kon dan respect hebben.

Ik weet van momenteel 1 kindje met HIV. Hij loop steeds rond met een verband om zijn linkerhand. Vandaag zag ik de verzorging... Als verpleegkundige heb ik al veel gezien, in België en in Rwanda. Maar ik vond het niet zo kindvriendelijk. Het waren verschillende wondjes op zijn hand die ontstoken waren, zo erg dat de etter zijn vingers aan elkaar vastbond. Ook was een deel van het verband in zijn wonde geplakt. Zonder het eraf te weken met proper water, trekt de madam het verband af. Daniel begint te wenen en zijn hand weg te trekken. Dan hand onder de hard stromende kraan en er nog eens een geut alcohol overheen. Dan schreeuwde de jongen vreselijk hard, en kreeg hij een tik omdat het 'toch niet meer prikte'. Arme jongen kreeg isobetadine zalf en geen verband, want deze was op. Hij moest dan maar binnen blijven en op een stoel blijven zitten.
Ik had er zoveel medelijden mee toen ik hem voor zich uit zag zien staren met een betraand gezicht. Ik probeerde hem te troosten, geen reactie. Praten, geen reactie. Aanraken, geen reactie. Ik haalde dan men GSM boven en liet hem een kinderspelletje zien. Hij bloeide helemaal open. ^_^

S'avonds 3de les salsa voor Liesbeth. En tgaat steeds beter. Toen de mannen binnenkwamen om samen te dansen, ging het allemaal zo vanzelf. Zalig wanneer je ontspannen kan dansen en de man je ronddraait en alles lukt. Ik kreeg dan ook een paar complimentjes. Hihi!

21/9 Weetjes tijd:

#1 Ondertussen al met 26 meisjes in ons huis(je). Maar het blijft gezellig.

#2 Vandaag een dode hond langs de kant van de weg gezien. :( Er leven hier veel straathonden en ze zien er vaak vel over been uit.

#3 Al veel mensen gezien met een klein kooitje en een nog kleiner vogeltje erin op straat. Blijkbaar houden ze hier vaak vogels om aan wedstrijden mee te doen en te winnen voor de mooiste vogelzang. Op straat zie je ze, omdat ze hun vogel uitlaten...tja.

#4 Het heetste was 39°C. Het voelde nog veel warmer aan door de vochtigheid. Het kan nog warmer zijn geweest, maar we bekijken het niet altijd.

#5 Al 3 weken hier en samen al aan onze 5de fiets. Een heleboel mankementjes gehad.

#6 Alles om te eten is hier met rijst/nasi of bami.

#7 Om 18u -18u30 gaat de zon onder en wordt de temperatuur aangenamer.

#8 De brug over de Surinamerivier is 55 meter hoog.

#9 Iedere dag worden we lekgeprikt door de muggen. De blanke benen staan zowiezo vol rode bulten. Horror!!

#10 De mannen zijn vaak onbeleefd. Automatisch fluiten ze naar ons, blanke meisjes. Maar heel veel hoor je beledigingen en vuile praat.

Voila, er zullen er nog wel volgen. ^^

19/9 Fietstocht

Vandaag doen we een grote fietstocht naar Commewijne. Met een grote groep van 10 gaan we de Surinamerivier over naar Meerzorg. Vandaar fietsen we naar het nationaal park van de plantage Peperpot. We hoopten aapjes en andere dieren te zien. Maar zagen alleen wegglippende leguanen/grote hagedissen en veel vlinders. We hoorden vele dieren geluiden dus wisten we dat ze er wel waren. Maar de natuur maakte veel goed. We fietsen door een jungle, iets wat nog niemand van ons had gezien. Na het park bezochten we de gerestaureerde directeurswoning van Peperpot. En zagen we de oude cacao en koffie fabriek. Achter de directeurswoning zagen we oude slaven woningen, die nu door mensen werden gebruikt.

Toen begon de lange rit (1,5u) naar Fort Nieuw Amsterdam. Onder de brandende zon dronken we allemaal liters water. We hielden een kleine pauze toen iemands ketting van de fiets was. De Surinamers kwamen er met bosjes opaf. We stonden nochtans op een verlaten weg. Maar de mensen die passeerden, stopten om hulp te bieden.

Allemaal hadden we in ons hoofd om een echt fort te zien, met o.a. stenen muren. Doch waren deze nergens te zien. De fort grenzen was immers gemaakt met opgehoopte zandmuren. Deze waren nu nog een beetje te zien. Er waren enkele gebouwen met museums in. 2 kruithuizen vertelden over de slavernij en de rol van Suriname in de 2de wereldoorlog. Niemand van ons, noch de Nederlanders, wisten dat zij enorm veel hadden gedaan. Dit was een absolute mind-blow! Verder zagen we wat informatie over de plantages en over de beroemde boot Leuzden. Dit was een slavenboot die op zijn 10de reis voor de Surinamerivier is gezonken. Normaal vaarden slavenboten met ongeveer 700 slaven en verloren ze 75 gedurende de reis. Van de Leuzden overleefde 14 slaven het.

Het terugkeren ging moeizaam. We waren moe, onze stuit deed pijn van op de fiets en we wilden onder de douche.

Thuis waren we opgelucht. Enkelen waren ook naar nieuw Amsterdam gegaan, maar met de bus. Dat was inderdaad wel een goed idee, maar wij hebben wel een fijne, afmattende dag gehad.

Later zijn enkele van ons nog uitgeweest. Doormoe waren we hierna.

18/9 Warm,...veel te warm

Fiets laten maken. Grote boodschappen, veel lekkers, veel dingen die we kennen.

Shopke gedaan, prachtige stoffen gezien.
Savonds lekker gekookt en salsa ;)

17/9 Openluchtfilm

In het opvangcentrum valt het ons al langer op dat er steeds eten/snoep is voor de kinderen. Ze eten letterlijk een hele dag door. Dus vandaag ontbijt, koekje, brood, nog eens brood, nog een koekje, een snoepje en dan eten.

Deze keer was het wel dat het fornuis het niet deed en we later aten. Maar niet alleen bij de kinderen, overal valt het op. En dit hoorde we ook van het meisje dat stage doet bij de dieetkundige. Ze eten te vettig en te veel.

De kinderen spelen in het opvangcentrum met vanalles dat geen speelgoed is. Touw en plastieken zakken, daar maken ze vliegers mee. Stukken hout waar er nog een spijker in zit, waaraan ze zich pijn kunnen doen. Allesinds wij zouden onze kinderen niet in deze omgeving loslaten. Wat me dan ook echt kwaad maakte, was toen ik Cloe met iets in zijn mond zag. Hij was super blij met zijn "snoepje". Ik vertrouwde het niet en liet zijn mond open doen. Hij dacht dat het een spelletje was en deed ondeugend zijn mond heel snel open en toe. En toen zag ik het.... Een kleine batterij zat in zijn mond. Ik zei streng dat hij het moest uitspukken en haalde dan zelf de batterij uit zijn mond. Ik was zo kwaad dat kinderen van nog geen 3 jaar aan deze spullen konden! Ik snap dat niet...

Sommige Surinamers berijpen niet dat er een verschil is tussen Nederlanders en Belgen. Voor anderen is het dan weer een totaal andere wereld.

16/9 Met 19 in een huis!

Er blijven maar mensen toekomen in ons huis. Het komt vol, maar ik vind het super.
De kinderen uit suriname hebben een totaal andere opvoeding dan in België. Ik verschiet soms hoe ze uit de hoek komen. Net als andere kinderen durven ze ruzie maken, verbaal als fysiek. Maar hier is het algemeen aanvaard als een ouder kind, het kleiner kind een slag geeft omdat het iets verkeerd deed of zei. Vaak zeggen de zusters er niets op. Wanneer de Zusters iets zien dat niet door de beugel kan, zullen zij achter het kind zitten tot het het kind zelf een slag hebben kunnen toedienen.

In het begin luisterden de kinderen helemaal niet naar ons, nu is dit beter omdat ze ons al kennen, doch niet ideaal. Maar we kunnen ons niet vinden in de manier van straffen hier. Daarom zullen we altijd in een lagere positie staan dan de zusters.

We zaten in het zwembadje om af te koelen toen het opeens begon te stort regenen. Er stond een parasol maar we zijn toch moeten gaan schuilen. Haha

14/9 Verhuizen!

Redelijk chill dagje. Tijd genoeg genomen om alles in te pakken en te verhuizen. We gaan nu naar de Fanna Guesthouse in de prinsessestraat. Dat ligt praktisch in het centrum en we hebben het al eens gezien van onze vrienden en waren al enthousiast.

De eerste indruk is dan ook super! We zijn nog maar net aangekomen en we gaan al met een groep gaan eten in de Zus en zo. Een hele leuke avond gehad. Een ideale start voor een nieuwe plek.

15/9 Salsa

Vandaag nog eens naar het opvangcenter. Het was zoals al altijd. Al vond ik de ochtend rit heel aangenaam. We gingen nu vroeger, dus de zon was nog niet volledig op. Zalig!

Eigenlijk is het werk hetzelfde als altijd, beetje bij de kinderen zitten. Maar nu merk ik andere dingen op. Zoals de muis die onder het wasmachine leeft. De kleine jongen Boiki, dat 'boeloeboeloe' zegt bij leuke dingen zoals vliegertje. Dit betekend iets leuks naar schijnt in het Surinaams.

Bij het thuiskomen kon ik het niet laten om het zwembad(je) in te gaan. Zo leuk om dit altijd ter beschikking te hebben. Samen met nog een nieuw meisje, Karen genoot ik van een tijdje niet zweten.

Er werd in groep gekookt en velen zaten buiten rond de tafel, echt gezellig met al die meiden. Ik besloot nog snel met 2 anderen om na het eten naar de salsa lessen te gaan en ons in te schrijven voor enkele lessen. Dit heb ik me ook niet beklaagd. Ik zag het al voor me zoals in dirty dancing 2 ^^. Maar het ging heel wat minder snel. Het enthousiasme van de leraar is ook heel aanstekelig. Op het einde kwamen er mannelijke danspartners. Dit betekende me ook laten leiden. Amai dat is precies nog het moeilijkste. We kregen een oefenCD mee, waar ik niets mee ben, want ik heb niets om het af te spelen. Dan maar eens beluisteren als ik in België ben :D.

12/9 Galibi festival

We gaan met een grote groep mensen met enkele busjes naar het Galibi festival. Velen hadden er al met veel lof over gesproken. De rit duurde lang, maar met het mooie landschap konden we niet anders dan genieten. De hitte valt goed mee in de bus als we rijden, bij het stilstaan overvalt het je zo erg dat we allemaal spontaan beginnen te zwemmen in ons zweet. Onderweg stoppen we voldoende om eten en drinken te kopen. Na een rit van 2,5u komen we aan in een klein dorpje.....

Hier wachten we nog een tijdje voor we de bootjes op kunnen. Ondertussen merk ik dat ik men tasje ben vergeten en koop nog snel een spotgoedkoop, mooi (ahum) rood blinkend tasje.

We verdelen ons in 2 groepen en gaan de boot in. We moeten ons goed verdelen zodat de boot stabiel blijft en niet kantelt bij het vertrekken. De zon brand op de huid tijdens de boottocht.

Het werd een lange reis op oncomfortabele houden planken. Voor we er bijna zijn, vallen we stil. De olie ofzo was op en daardoor konden we niet verder. Ze moesten nog andere ingieten en ... Alle ik ken daar niet zoveel van :) We lagen wel lang te dobberen. Enkelen werden wat misselijk. Na enkele keren een paar meter vooruit te geraken en terug stil te vallen, konden we toch verder. We kwamen een uur later aan dan de andere groep, die ondertussen al aan het zwemmen was!
De organisatie dit weekend was slecht. En dat merkten we al direct aan de boten. Want ook de andere boot had problemen gehad. Zij maakten de overtocht met tot hun knieën in het water, wat er dus ook voor zorgde dat al de bagage kletsnat was. We stonden op het strand wat te nietsen en eindelijk namen de organisatoren ons mee naar onze hut. Daar hingen we onze hangmatten op met veel geklungel en gestuntel.

Ook weer daarna werden we aan ons lot overgelaten. We liepen wat rond, aten de vieste nasi die er maar bestond en zwommen in het water.

Het festival begon naar schijnt om 19u. Dus gingen we niet veel later met de groep gaan kijken. Bijna als enigsten kwamen we daar aan. Veel was het niet. Iedereen had al wat gedronken en we gingen de dansvloer op samen met een Surinaams oudje dat af en toe iemand eruit pikte om mee te dansen.

Het festival begon uiteindelijk rond 23u30. Dan begonnen de optreden en kwam er veel volk af. Maar we waren al snel moe. Tegen 2u30 lagen we allemaal in onze hangmatten.

De volgende dag was de terugkeer langzaam, vermoeiend en vuil. Weeral stond onze boot in panne (als je dat ook zo zegt). We waren weer volledig gedehydrateerd. Omdat we moe waren en naar huis wilden, konden we de stomme grapjes van de Surinamers ook niet echt aan. Alleee, als we thuis waren genoten we dubbel zoveel van onze ijskoude douches.

10/9

Vandaag terug naar het opvangcentrum. We beginnen de kindjes hun namen al te kennen, al zijn ze niet allemaal even gemakkelijk.

Er is een klein jongetje dat altijd tegen iets of iemand botst. Hij kan heel slecht zien en dat merk je ook aan zijn linkeroog dat volledig dicht zit met korsten en zijn rechteroog dat altijd de verkeerde richting in kijkt. We hoorden dat hij een tweeling is en zijn broer thuis en gezond is. Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal.

Savonds genoten we nog van een prachtig schouwspel van kleine vleermuizen die rond ons huis, en dicht bij ons, vlogen.

7/9 Eerste dag vrijwilligerswerk

Om 10u naar het opvangcentrum Sint Claudia gegaan voor onze eerste dag vrijwilligerswerk. Het is een klein gebouw waar veel mensen werken voor de kinderen. Ze hebben een kleine open plek waar een klimrek staat en verder viel het ons niet op dat er echt speelgoed was voor de kinderen. Sommigen hingen precies wat rond. Terwijl we er waren, viel het ons op dat er wel een speciale geur aanwezig is.

We probeerden ons toch zo goed mogelijk bezig te houden met de kinderen. En we hadden wel aandacht genoeg van hen, alleen al ons blanke kleur zal er mee te maken hebben.

In de middag aten we voor de eerste keer een maaltijd gemaakt door een Surinaamse. Dit was rijst met bladgroenten en een brokje vlees. We vonden dit wel speciaal.

8/9 2de dag opvangcentrum

Vandaag gaan we met veel lood in onze schoenen naar het opvangcentrum terug. Ik vraag deze keer duidelijk wat eigenlijk onze taken zijn. Ze vertellen dat doordat het vakantie is, we eigenlijk maar weinig taken hebben.

Ik (Liesbeth) help daarom de meisjes met het kuisen van de bladgroenten. En later merk ik dat er achteraan het weeshuis een ruimte open is waar een vrouw (ook vrijwillig) zich bezig houdt met de kinderen. Ze had van alles mee, speelgoed, spellen, tekenmateriaal en smink. De kinderen vonden dit super. En ook wij amuseerden ons ook wel.

Toen we terugkeerden stopten we aan het winkelcentrum voor een frozen yoghurt, lekker verfrissend. :)

Savonds hadden we niet veel goesting om gewoon thuis te zitten. Daarom gingen we opzoek naar iets om te eten. Na even fietsen vonden we een Indonesisch restaurant, Sarinah. Heel lekker eten en natuurlijk, zoals al ons eten hier is het kiezen tussen bami of rijst. En in een Indonesisch restaurant kiezen we beiden voor een chinees gerecht.

9/9 Zwemdagje

Vandaag hebben we een dagje vrijaf. En wat beter dan gaan plonsen in heerlijk water tijdens deze eeuwigdurende hitte van Suriname. We gingen naar het Krasnapolsky hotel en konden daar relaxen aan het water. Zalig!! ^^

Om 16u hadden we een afspraak voor de taalles surinaams. Maar we hadden nooit de mail gehad met de plaats in. Dus gingen we naar de organisatie ter plaatse. Helaas deze was gesloten. Dan maar niet... Spijtig.

6/9 Hangend in de bomen

Waar we gisteren geen tijd en zin meer in hadden, doen we vandaag: de kabelbaan. Ze komen ons weer ophalen en wanneer we in het busje stappen, zien we dat iedereen zo een mooie rode glas heeft. Allemaal hebben we pijntjes maar dat overleven we wel. We rijden naar Parabello en daar eten we eerst nog wat de gids onderweg had gekocht. Een loempia met kousenband (bonen) in en een bananenbeignet met pindasaus. De smaak valt goed mee, alleen druipt alles van het vet.

We krijgen onze instructies van 3 begeleiders en ze helpen ons in de veiligheidsgordels. Aan de vertrokken gezichten is het te zien dat deze gordels net op verbrande, pijnlijke plekken zit. We krijgen een oefensessie en mogen dan aan de slag. Een kinderparcour is het eerste, van de ene kabelbaan naar de andere en glijden maar. Uiteindelijk doen we de groten en voor sommige van ons met hoogtevrees (o.a. Liesbeth) was dit een hele prestatie. Een van de mooiste was wanneer we een lange tijd over de rivier zweefden, prachtig! Het was een geslaagde activiteit! Allemaal waren we tevreden.

5/9 'Adventure time'

Vandaag hebben we zin in avontuur. En avontuur hebben we zeker gekregen. Om 5.00h kwam een busje ons halen en gingen we samen met de 5 andere meisjes die we leerden kennen op weg.

Het is vandaag Yasmine haar verjaardag! En in de bus hebben we allemaal gezongen voor de jarige.

Een lange rit van 2,5 uur konden we met gemak aan, iedereen lag dan ook languit te ronken. We stopten aan het haven plaatsje Pokigron in Atjoni. Daar aten we een ontbijtje en zagen we ons vaartuig waarmee we de rivier op gingen gaan.... een paar planken en banden aan elkaar. Dat deed ons allen twijfelen. Maar goed we bekeken het positief en zagen het wel zitten. We konden niets meenemen op het vlot dus maakten we ons klaar: bikini aan, stevig insmeren, goed hydrateren, zwemvest aan en dan een plaatsje voor iedereen vinden. Met 8 zaten we er op, de gids inclusief.

Het begin van de rivier was rustig en we peddelde er vrolijk op los. Af en toe eens overnemen terwijl we genoten van de stilte, de natuur en de interessante verhalen van onze gids. We stopten al snel voor een duik in het warme water. Enkelen durfden niet goed, angst voor piranias. De gids vertelde ons dat er hier in Suriname de kleine voorkomt dat niet veel vlees wegbijt. In Brazilië zitten de grote die direct een mens in een minuut van zijn vlees kan ontdoen. Maar hij wist ook welke plekken veilig waren. Oef!

Onderweg hadden we weinig stroming maar af en toe hadden we wat stroomversnellingen. Daar zaten we vaak vast en dankzij de gids geraakten we toch vooruit. Op een moment kwamen we bij de grootste, stijle afdaling. De gids betrouwde het niet en wou rondom. Wij, zin in deze gevaarlijke afdaling, overhaalde hem. Vlak voor de afdaling zorgde de stroming ervoor dat we weer vastzaten. De gids hielp ons, maar kon niet op tijd op het vlot geraken. We riepen allemaal van plezier en adrenaline toen we de afdaling deden. We verloren wel wat spullen en ook ons vlot had er vanaf gezien. Eenmaal beneden zagen we onze gids alleen bovenaan op een rots staan. Uiteindelijk sprong hij en zwom naar ons toe, terwijl hij zei dat hij hier al eens was gebeten door een pirania. Aiai.

De toch duurde lang, veel te lang (meer dan 5u!!! Ö ) en na een laatste stroomversnelling waren we in het dorpje Duwatra. Allemaal goed verbrand, pijnlijke billen en doodmoe. We kropen dan maar gauw het busje in naar huis. Allemaal gingen we een pijnlijke nacht tegemoet.

Dit is zeker een verjaardag dat Yasmine nooit meer zal vergeten. 

4/9 'Allemaal beestjes'

Deze ochtend gingen we naar de immigratiedienst voor een stempel op ons paspoort. Heel de weg afgelegd met de fiets in de hitte. Want het was verschrikkelijk heet! Daar toegekomen wou de vrouw achter de balie ons niet eens helpen omdat we niet "gepast" gekleed waren. Potverdorie! Hiervoor moeten we nog eens terugkeren. De volgende keer doen we extra kleren mee.

In de namiddag hadden we afgesproken met andere meisjes voor naar de zoo te gaan in Paramaribo. Weer een drie kwartier durende fietstocht waarbij we liters vocht verloren. Maar het was het waard ^^. Een prachtig, kleine zoo met de bekendste dieren van Suriname zoals de doodskopaapjes, slangen, enz... Ook een leuke dag om nieuwe mensen te leren kennen.

Op het einde van de dag al een trip geboekt voor morgen en een - nu gezellige, niet zo warme - fietstocht in het donker naar huis.

2/9 Wat is dat hier?!

Gisterenavond een envelop gevonden dat we een afspraak hadden om 9u in het stad, wat via google maps een uur te voet leek. Na in de straat even naar links en rechts te hebben gekeken, zaten we al met onze handen in het haar. We volgden Yasmine haar buikgevoel, deze was nog leeg, dus ook niet betrouwbaar. We liepen volgends de mensen richting Guyana. Ze raadden ons aan het busje te nemen, nadat we geprobeert hadden de taxi te bellen, wat niet lukte.

Op het busje zaten we echter met een ander probleem, we hadden nog geen Surinaamse dollars. De chauffeur aanvaarde geen euro's, dus moesten we nog opzoek naar geld. Aan de eerste automaten konden we geen geld afhalen. Uiteindelijk is het gelukt onze euro's in te wisselen.

Te laat kwamen we aan bij blue frog, geen probleem want ze dachten dat we een uur later gingen komen.

Na het avontuur met de bus, hebben we toch besloten om fietsen te huren. Nu doen we alles met de fiets. Toch is de rit nog best gevaarlijk. Iedereen rijd links en er is geen fietspad. Maar dat komt allemaal wel in orde.

1/9 Vertrek naar Suriname

Vandaag begint onze lange lange reis. Stap 1: de trein. Stap 2: wachten. Want dat hebben we zeer veel gedaan vandaag. In schiphol namen we ons vliegtuig. Nadat we eerst de fancy dingen in de luchthaven hadden gezien. Inchecken via een touch screen, maar wel nog een hele lange rij voor aan te schuiven. Wc's die zelf doorspoelen, nadat je eerst als een zot op alles op de muur hebt geduwd. Bij Yasmine ging het wc gebeuren vlotter. :)
Dan begon onze 9u durende vlucht met veel eten en weinig beenruimte. We hebben heel de ochtend gehoopt op tv'tjes die ons door deze moeilijk tijd zouden helpen, en dankzij de vele films en series ging de tijd goed vooruit.
Desondanks we in Suriname geland waren, konden we nog niet zeggen dat we er al waren. Want ook daar moesten we nog uren wachten. In Belgische tijd waren we in ons huisje, in onze om 3u30.