Vandaag hebben we zin in avontuur. En avontuur hebben we zeker gekregen. Om 5.00h kwam een busje ons halen en gingen we samen met de 5 andere meisjes die we leerden kennen op weg.
Het is vandaag Yasmine haar verjaardag! En in de bus hebben we allemaal gezongen voor de jarige.
Een lange rit van 2,5 uur konden we met gemak aan, iedereen lag dan ook languit te ronken. We stopten aan het haven plaatsje Pokigron in Atjoni. Daar aten we een ontbijtje en zagen we ons vaartuig waarmee we de rivier op gingen gaan.... een paar planken en banden aan elkaar. Dat deed ons allen twijfelen. Maar goed we bekeken het positief en zagen het wel zitten. We konden niets meenemen op het vlot dus maakten we ons klaar: bikini aan, stevig insmeren, goed hydrateren, zwemvest aan en dan een plaatsje voor iedereen vinden. Met 8 zaten we er op, de gids inclusief.
Het begin van de rivier was rustig en we peddelde er vrolijk op los. Af en toe eens overnemen terwijl we genoten van de stilte, de natuur en de interessante verhalen van onze gids. We stopten al snel voor een duik in het warme water. Enkelen durfden niet goed, angst voor piranias. De gids vertelde ons dat er hier in Suriname de kleine voorkomt dat niet veel vlees wegbijt. In Brazilië zitten de grote die direct een mens in een minuut van zijn vlees kan ontdoen. Maar hij wist ook welke plekken veilig waren. Oef!
Onderweg hadden we weinig stroming maar af en toe hadden we wat stroomversnellingen. Daar zaten we vaak vast en dankzij de gids geraakten we toch vooruit. Op een moment kwamen we bij de grootste, stijle afdaling. De gids betrouwde het niet en wou rondom. Wij, zin in deze gevaarlijke afdaling, overhaalde hem. Vlak voor de afdaling zorgde de stroming ervoor dat we weer vastzaten. De gids hielp ons, maar kon niet op tijd op het vlot geraken. We riepen allemaal van plezier en adrenaline toen we de afdaling deden. We verloren wel wat spullen en ook ons vlot had er vanaf gezien. Eenmaal beneden zagen we onze gids alleen bovenaan op een rots staan. Uiteindelijk sprong hij en zwom naar ons toe, terwijl hij zei dat hij hier al eens was gebeten door een pirania. Aiai.
De toch duurde lang, veel te lang (meer dan 5u!!! Ö ) en na een laatste stroomversnelling waren we in het dorpje Duwatra. Allemaal goed verbrand, pijnlijke billen en doodmoe. We kropen dan maar gauw het busje in naar huis. Allemaal gingen we een pijnlijke nacht tegemoet.
Dit is zeker een verjaardag dat Yasmine nooit meer zal vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten