Het is de allerlaatste dag dat ik naar Claudia A ga. Men een zak vol potloden en lolly's kom ik toe. Broeder Lietz ziet mij en Roos (zij was op tour geweest) en hij zei zo gelukkig te zijn ons nog eens te zien, hij dacht dat we al naar huis waren. En we kregen een dikke knuffel. Hij vond het oprecht spijtig dat het men laatste dag was, bij de andere volwassenen was dit anders. Het viel me op dat na 8 weken, velen nog niet wisten hoe ik heette. Ik vond het dan ook fantastisch als de kinderen hen verbeterde "ze heet wel Liesbeth he!". Haha. Dat duidt er nogmaals eens op dat ik er wel echt was voor de kinderen, terwijl het de volwassen niet uitmaakte of ik kwam of niet.
De potloden konden ze direct goed gebruiken en werden al uitgedeeld over de boekentassen. Ik hielp hen verder hun boeken te kaften. Na 3 weken school, was al veel materiaal kapot. Maar dat is iets typisch aan de kinderen hier. Dit besprak ik ook met andere studenten/vrijwilligers die met kinderen werken. Het valt op dat speelgoed hier niet lang overleefd. En boeken al zeker niet. Ze willen een vlieger maken en scheuren dan maar bladeren uit een schoolboek. Speelgoed maken ze kapot. 1 dag nadat ze stempels hadden gekregen, lagen ze in het zand uit elkaar gehaald. Maar goed dat ze potloden toch nog even kunnen gebruiken op school.
Ze kregen ook naschoolse opvang, dit was een vrijwilligster die les kwam geven. Dit was de eerste keer dat ik dit zag. Maar ik moet toegeven hoewel ze wel goed les gaf en verschillende leermethoden gebruikte, ze toch verschrikkelijk streng was. En dan bedoel ik echt verschrikkelijk! Ze schreeuwde tegen de kinderen op een manier dat zelf ik schrik kreeg. Ze sloeg ze als ze niet goed opletten en ze had zelf een plastieken lat om de kinderen een tik te geven. Dit is toch iets dat ik niet kan aanvaarden hier. Ik probeer hun methoden in alles te respecteren en hier ook respect voor te hebben. Ik ben immers 'de bezoeker', ik kom hier niets veranderen, wel kan ik erover praten. Maar dit slaan is iets waar ik helemaal niet tegen kan.
Ik deel men lolly's uit, voor men verjaardag en afscheid. Veel kinderen drummen zich voor om zoveel mogelijk lolly's te krijgen. Maar uiteindelijk heeft iedereen er gekregen. Dan was het moeilijkste, ik moest afscheid nemen van men kindjes. Met enkelen had ik een zeer goede band en zij vonden het zeker niet leuk. Arme Chenelloby kon me niet loslaten. Ik moest me inhouden om geen traantje te laten. Met een zwaar gevoel in men maag vertrok ik voor de laatste keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten