23/9

Wat eten die kinderen hier toch?!! Ik speelde kwartet met een klein meisje. Pakt er een jongen enkele kaarten af en trekt er met zijn tanden een stuk van en kauwt erop...😦

In de keuken toonde de kokkin ons de afwassponsjes. En ze vertelde ons dat de kinderen er gewoon happen uit namen! 😲 allee jong!

Verder geholpen met de jongens hun zelfgemaakte vliegers maken. Ze pakken leesboeken, scheuren de bladzijden eruit. (Ze maken echt alles kapot. Nog geen dag nadat ze stempels hadden gehad, waren die al allemaal gedemonteerd). En een gaatje onderaan en bovenaan, daar steken ze touwtjes door.

S'avonds weer gezellig in een groepje gekookt. En opeens zit er een supergrote pad/kikker achter me. Ö
Zeker 7 cm hoog... Wel cool.

Daarna met een zeer grote groep naar de karaoke. Leuk ^^

22/9

Gisteren bij net naar huis fietsen na St Claudia zag ik een dode hond. En die lag er deze ochtend nog! Ö ongelofelijk! Dat vond ik wel erg. Zeker omdat hij in zo'n positie lag, dat ik zeker weet dat het geen natuurlijke dood was. Was ik toch even niet goed van...

In St Claudia gingen de gesprekken vooral over het gelovig zijn en God-dinges. Zo vertelde broeder Lietz over het meisje Safira. Haar ouders hadden een winkel en hadden mensen opgelicht. Dus niet volgens god zijn manier en BAM!! Ze vielen zo dood neer...
Ik stel daar men vraagtekens bij, zoals ieder kritisch persoon. Maar ik bleef toch luisteren naar zijn verhalen. Hij geloofde op zo'n manier, dat je niet anders kon dan respect hebben.

Ik weet van momenteel 1 kindje met HIV. Hij loop steeds rond met een verband om zijn linkerhand. Vandaag zag ik de verzorging... Als verpleegkundige heb ik al veel gezien, in België en in Rwanda. Maar ik vond het niet zo kindvriendelijk. Het waren verschillende wondjes op zijn hand die ontstoken waren, zo erg dat de etter zijn vingers aan elkaar vastbond. Ook was een deel van het verband in zijn wonde geplakt. Zonder het eraf te weken met proper water, trekt de madam het verband af. Daniel begint te wenen en zijn hand weg te trekken. Dan hand onder de hard stromende kraan en er nog eens een geut alcohol overheen. Dan schreeuwde de jongen vreselijk hard, en kreeg hij een tik omdat het 'toch niet meer prikte'. Arme jongen kreeg isobetadine zalf en geen verband, want deze was op. Hij moest dan maar binnen blijven en op een stoel blijven zitten.
Ik had er zoveel medelijden mee toen ik hem voor zich uit zag zien staren met een betraand gezicht. Ik probeerde hem te troosten, geen reactie. Praten, geen reactie. Aanraken, geen reactie. Ik haalde dan men GSM boven en liet hem een kinderspelletje zien. Hij bloeide helemaal open. ^_^

S'avonds 3de les salsa voor Liesbeth. En tgaat steeds beter. Toen de mannen binnenkwamen om samen te dansen, ging het allemaal zo vanzelf. Zalig wanneer je ontspannen kan dansen en de man je ronddraait en alles lukt. Ik kreeg dan ook een paar complimentjes. Hihi!

21/9 Weetjes tijd:

#1 Ondertussen al met 26 meisjes in ons huis(je). Maar het blijft gezellig.

#2 Vandaag een dode hond langs de kant van de weg gezien. :( Er leven hier veel straathonden en ze zien er vaak vel over been uit.

#3 Al veel mensen gezien met een klein kooitje en een nog kleiner vogeltje erin op straat. Blijkbaar houden ze hier vaak vogels om aan wedstrijden mee te doen en te winnen voor de mooiste vogelzang. Op straat zie je ze, omdat ze hun vogel uitlaten...tja.

#4 Het heetste was 39°C. Het voelde nog veel warmer aan door de vochtigheid. Het kan nog warmer zijn geweest, maar we bekijken het niet altijd.

#5 Al 3 weken hier en samen al aan onze 5de fiets. Een heleboel mankementjes gehad.

#6 Alles om te eten is hier met rijst/nasi of bami.

#7 Om 18u -18u30 gaat de zon onder en wordt de temperatuur aangenamer.

#8 De brug over de Surinamerivier is 55 meter hoog.

#9 Iedere dag worden we lekgeprikt door de muggen. De blanke benen staan zowiezo vol rode bulten. Horror!!

#10 De mannen zijn vaak onbeleefd. Automatisch fluiten ze naar ons, blanke meisjes. Maar heel veel hoor je beledigingen en vuile praat.

Voila, er zullen er nog wel volgen. ^^

19/9 Fietstocht

Vandaag doen we een grote fietstocht naar Commewijne. Met een grote groep van 10 gaan we de Surinamerivier over naar Meerzorg. Vandaar fietsen we naar het nationaal park van de plantage Peperpot. We hoopten aapjes en andere dieren te zien. Maar zagen alleen wegglippende leguanen/grote hagedissen en veel vlinders. We hoorden vele dieren geluiden dus wisten we dat ze er wel waren. Maar de natuur maakte veel goed. We fietsen door een jungle, iets wat nog niemand van ons had gezien. Na het park bezochten we de gerestaureerde directeurswoning van Peperpot. En zagen we de oude cacao en koffie fabriek. Achter de directeurswoning zagen we oude slaven woningen, die nu door mensen werden gebruikt.

Toen begon de lange rit (1,5u) naar Fort Nieuw Amsterdam. Onder de brandende zon dronken we allemaal liters water. We hielden een kleine pauze toen iemands ketting van de fiets was. De Surinamers kwamen er met bosjes opaf. We stonden nochtans op een verlaten weg. Maar de mensen die passeerden, stopten om hulp te bieden.

Allemaal hadden we in ons hoofd om een echt fort te zien, met o.a. stenen muren. Doch waren deze nergens te zien. De fort grenzen was immers gemaakt met opgehoopte zandmuren. Deze waren nu nog een beetje te zien. Er waren enkele gebouwen met museums in. 2 kruithuizen vertelden over de slavernij en de rol van Suriname in de 2de wereldoorlog. Niemand van ons, noch de Nederlanders, wisten dat zij enorm veel hadden gedaan. Dit was een absolute mind-blow! Verder zagen we wat informatie over de plantages en over de beroemde boot Leuzden. Dit was een slavenboot die op zijn 10de reis voor de Surinamerivier is gezonken. Normaal vaarden slavenboten met ongeveer 700 slaven en verloren ze 75 gedurende de reis. Van de Leuzden overleefde 14 slaven het.

Het terugkeren ging moeizaam. We waren moe, onze stuit deed pijn van op de fiets en we wilden onder de douche.

Thuis waren we opgelucht. Enkelen waren ook naar nieuw Amsterdam gegaan, maar met de bus. Dat was inderdaad wel een goed idee, maar wij hebben wel een fijne, afmattende dag gehad.

Later zijn enkele van ons nog uitgeweest. Doormoe waren we hierna.

18/9 Warm,...veel te warm

Fiets laten maken. Grote boodschappen, veel lekkers, veel dingen die we kennen.

Shopke gedaan, prachtige stoffen gezien.
Savonds lekker gekookt en salsa ;)

17/9 Openluchtfilm

In het opvangcentrum valt het ons al langer op dat er steeds eten/snoep is voor de kinderen. Ze eten letterlijk een hele dag door. Dus vandaag ontbijt, koekje, brood, nog eens brood, nog een koekje, een snoepje en dan eten.

Deze keer was het wel dat het fornuis het niet deed en we later aten. Maar niet alleen bij de kinderen, overal valt het op. En dit hoorde we ook van het meisje dat stage doet bij de dieetkundige. Ze eten te vettig en te veel.

De kinderen spelen in het opvangcentrum met vanalles dat geen speelgoed is. Touw en plastieken zakken, daar maken ze vliegers mee. Stukken hout waar er nog een spijker in zit, waaraan ze zich pijn kunnen doen. Allesinds wij zouden onze kinderen niet in deze omgeving loslaten. Wat me dan ook echt kwaad maakte, was toen ik Cloe met iets in zijn mond zag. Hij was super blij met zijn "snoepje". Ik vertrouwde het niet en liet zijn mond open doen. Hij dacht dat het een spelletje was en deed ondeugend zijn mond heel snel open en toe. En toen zag ik het.... Een kleine batterij zat in zijn mond. Ik zei streng dat hij het moest uitspukken en haalde dan zelf de batterij uit zijn mond. Ik was zo kwaad dat kinderen van nog geen 3 jaar aan deze spullen konden! Ik snap dat niet...

Sommige Surinamers berijpen niet dat er een verschil is tussen Nederlanders en Belgen. Voor anderen is het dan weer een totaal andere wereld.

16/9 Met 19 in een huis!

Er blijven maar mensen toekomen in ons huis. Het komt vol, maar ik vind het super.
De kinderen uit suriname hebben een totaal andere opvoeding dan in België. Ik verschiet soms hoe ze uit de hoek komen. Net als andere kinderen durven ze ruzie maken, verbaal als fysiek. Maar hier is het algemeen aanvaard als een ouder kind, het kleiner kind een slag geeft omdat het iets verkeerd deed of zei. Vaak zeggen de zusters er niets op. Wanneer de Zusters iets zien dat niet door de beugel kan, zullen zij achter het kind zitten tot het het kind zelf een slag hebben kunnen toedienen.

In het begin luisterden de kinderen helemaal niet naar ons, nu is dit beter omdat ze ons al kennen, doch niet ideaal. Maar we kunnen ons niet vinden in de manier van straffen hier. Daarom zullen we altijd in een lagere positie staan dan de zusters.

We zaten in het zwembadje om af te koelen toen het opeens begon te stort regenen. Er stond een parasol maar we zijn toch moeten gaan schuilen. Haha

14/9 Verhuizen!

Redelijk chill dagje. Tijd genoeg genomen om alles in te pakken en te verhuizen. We gaan nu naar de Fanna Guesthouse in de prinsessestraat. Dat ligt praktisch in het centrum en we hebben het al eens gezien van onze vrienden en waren al enthousiast.

De eerste indruk is dan ook super! We zijn nog maar net aangekomen en we gaan al met een groep gaan eten in de Zus en zo. Een hele leuke avond gehad. Een ideale start voor een nieuwe plek.

15/9 Salsa

Vandaag nog eens naar het opvangcenter. Het was zoals al altijd. Al vond ik de ochtend rit heel aangenaam. We gingen nu vroeger, dus de zon was nog niet volledig op. Zalig!

Eigenlijk is het werk hetzelfde als altijd, beetje bij de kinderen zitten. Maar nu merk ik andere dingen op. Zoals de muis die onder het wasmachine leeft. De kleine jongen Boiki, dat 'boeloeboeloe' zegt bij leuke dingen zoals vliegertje. Dit betekend iets leuks naar schijnt in het Surinaams.

Bij het thuiskomen kon ik het niet laten om het zwembad(je) in te gaan. Zo leuk om dit altijd ter beschikking te hebben. Samen met nog een nieuw meisje, Karen genoot ik van een tijdje niet zweten.

Er werd in groep gekookt en velen zaten buiten rond de tafel, echt gezellig met al die meiden. Ik besloot nog snel met 2 anderen om na het eten naar de salsa lessen te gaan en ons in te schrijven voor enkele lessen. Dit heb ik me ook niet beklaagd. Ik zag het al voor me zoals in dirty dancing 2 ^^. Maar het ging heel wat minder snel. Het enthousiasme van de leraar is ook heel aanstekelig. Op het einde kwamen er mannelijke danspartners. Dit betekende me ook laten leiden. Amai dat is precies nog het moeilijkste. We kregen een oefenCD mee, waar ik niets mee ben, want ik heb niets om het af te spelen. Dan maar eens beluisteren als ik in België ben :D.

12/9 Galibi festival

We gaan met een grote groep mensen met enkele busjes naar het Galibi festival. Velen hadden er al met veel lof over gesproken. De rit duurde lang, maar met het mooie landschap konden we niet anders dan genieten. De hitte valt goed mee in de bus als we rijden, bij het stilstaan overvalt het je zo erg dat we allemaal spontaan beginnen te zwemmen in ons zweet. Onderweg stoppen we voldoende om eten en drinken te kopen. Na een rit van 2,5u komen we aan in een klein dorpje.....

Hier wachten we nog een tijdje voor we de bootjes op kunnen. Ondertussen merk ik dat ik men tasje ben vergeten en koop nog snel een spotgoedkoop, mooi (ahum) rood blinkend tasje.

We verdelen ons in 2 groepen en gaan de boot in. We moeten ons goed verdelen zodat de boot stabiel blijft en niet kantelt bij het vertrekken. De zon brand op de huid tijdens de boottocht.

Het werd een lange reis op oncomfortabele houden planken. Voor we er bijna zijn, vallen we stil. De olie ofzo was op en daardoor konden we niet verder. Ze moesten nog andere ingieten en ... Alle ik ken daar niet zoveel van :) We lagen wel lang te dobberen. Enkelen werden wat misselijk. Na enkele keren een paar meter vooruit te geraken en terug stil te vallen, konden we toch verder. We kwamen een uur later aan dan de andere groep, die ondertussen al aan het zwemmen was!
De organisatie dit weekend was slecht. En dat merkten we al direct aan de boten. Want ook de andere boot had problemen gehad. Zij maakten de overtocht met tot hun knieën in het water, wat er dus ook voor zorgde dat al de bagage kletsnat was. We stonden op het strand wat te nietsen en eindelijk namen de organisatoren ons mee naar onze hut. Daar hingen we onze hangmatten op met veel geklungel en gestuntel.

Ook weer daarna werden we aan ons lot overgelaten. We liepen wat rond, aten de vieste nasi die er maar bestond en zwommen in het water.

Het festival begon naar schijnt om 19u. Dus gingen we niet veel later met de groep gaan kijken. Bijna als enigsten kwamen we daar aan. Veel was het niet. Iedereen had al wat gedronken en we gingen de dansvloer op samen met een Surinaams oudje dat af en toe iemand eruit pikte om mee te dansen.

Het festival begon uiteindelijk rond 23u30. Dan begonnen de optreden en kwam er veel volk af. Maar we waren al snel moe. Tegen 2u30 lagen we allemaal in onze hangmatten.

De volgende dag was de terugkeer langzaam, vermoeiend en vuil. Weeral stond onze boot in panne (als je dat ook zo zegt). We waren weer volledig gedehydrateerd. Omdat we moe waren en naar huis wilden, konden we de stomme grapjes van de Surinamers ook niet echt aan. Alleee, als we thuis waren genoten we dubbel zoveel van onze ijskoude douches.

10/9

Vandaag terug naar het opvangcentrum. We beginnen de kindjes hun namen al te kennen, al zijn ze niet allemaal even gemakkelijk.

Er is een klein jongetje dat altijd tegen iets of iemand botst. Hij kan heel slecht zien en dat merk je ook aan zijn linkeroog dat volledig dicht zit met korsten en zijn rechteroog dat altijd de verkeerde richting in kijkt. We hoorden dat hij een tweeling is en zijn broer thuis en gezond is. Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal.

Savonds genoten we nog van een prachtig schouwspel van kleine vleermuizen die rond ons huis, en dicht bij ons, vlogen.

7/9 Eerste dag vrijwilligerswerk

Om 10u naar het opvangcentrum Sint Claudia gegaan voor onze eerste dag vrijwilligerswerk. Het is een klein gebouw waar veel mensen werken voor de kinderen. Ze hebben een kleine open plek waar een klimrek staat en verder viel het ons niet op dat er echt speelgoed was voor de kinderen. Sommigen hingen precies wat rond. Terwijl we er waren, viel het ons op dat er wel een speciale geur aanwezig is.

We probeerden ons toch zo goed mogelijk bezig te houden met de kinderen. En we hadden wel aandacht genoeg van hen, alleen al ons blanke kleur zal er mee te maken hebben.

In de middag aten we voor de eerste keer een maaltijd gemaakt door een Surinaamse. Dit was rijst met bladgroenten en een brokje vlees. We vonden dit wel speciaal.

8/9 2de dag opvangcentrum

Vandaag gaan we met veel lood in onze schoenen naar het opvangcentrum terug. Ik vraag deze keer duidelijk wat eigenlijk onze taken zijn. Ze vertellen dat doordat het vakantie is, we eigenlijk maar weinig taken hebben.

Ik (Liesbeth) help daarom de meisjes met het kuisen van de bladgroenten. En later merk ik dat er achteraan het weeshuis een ruimte open is waar een vrouw (ook vrijwillig) zich bezig houdt met de kinderen. Ze had van alles mee, speelgoed, spellen, tekenmateriaal en smink. De kinderen vonden dit super. En ook wij amuseerden ons ook wel.

Toen we terugkeerden stopten we aan het winkelcentrum voor een frozen yoghurt, lekker verfrissend. :)

Savonds hadden we niet veel goesting om gewoon thuis te zitten. Daarom gingen we opzoek naar iets om te eten. Na even fietsen vonden we een Indonesisch restaurant, Sarinah. Heel lekker eten en natuurlijk, zoals al ons eten hier is het kiezen tussen bami of rijst. En in een Indonesisch restaurant kiezen we beiden voor een chinees gerecht.

9/9 Zwemdagje

Vandaag hebben we een dagje vrijaf. En wat beter dan gaan plonsen in heerlijk water tijdens deze eeuwigdurende hitte van Suriname. We gingen naar het Krasnapolsky hotel en konden daar relaxen aan het water. Zalig!! ^^

Om 16u hadden we een afspraak voor de taalles surinaams. Maar we hadden nooit de mail gehad met de plaats in. Dus gingen we naar de organisatie ter plaatse. Helaas deze was gesloten. Dan maar niet... Spijtig.

6/9 Hangend in de bomen

Waar we gisteren geen tijd en zin meer in hadden, doen we vandaag: de kabelbaan. Ze komen ons weer ophalen en wanneer we in het busje stappen, zien we dat iedereen zo een mooie rode glas heeft. Allemaal hebben we pijntjes maar dat overleven we wel. We rijden naar Parabello en daar eten we eerst nog wat de gids onderweg had gekocht. Een loempia met kousenband (bonen) in en een bananenbeignet met pindasaus. De smaak valt goed mee, alleen druipt alles van het vet.

We krijgen onze instructies van 3 begeleiders en ze helpen ons in de veiligheidsgordels. Aan de vertrokken gezichten is het te zien dat deze gordels net op verbrande, pijnlijke plekken zit. We krijgen een oefensessie en mogen dan aan de slag. Een kinderparcour is het eerste, van de ene kabelbaan naar de andere en glijden maar. Uiteindelijk doen we de groten en voor sommige van ons met hoogtevrees (o.a. Liesbeth) was dit een hele prestatie. Een van de mooiste was wanneer we een lange tijd over de rivier zweefden, prachtig! Het was een geslaagde activiteit! Allemaal waren we tevreden.

5/9 'Adventure time'

Vandaag hebben we zin in avontuur. En avontuur hebben we zeker gekregen. Om 5.00h kwam een busje ons halen en gingen we samen met de 5 andere meisjes die we leerden kennen op weg.

Het is vandaag Yasmine haar verjaardag! En in de bus hebben we allemaal gezongen voor de jarige.

Een lange rit van 2,5 uur konden we met gemak aan, iedereen lag dan ook languit te ronken. We stopten aan het haven plaatsje Pokigron in Atjoni. Daar aten we een ontbijtje en zagen we ons vaartuig waarmee we de rivier op gingen gaan.... een paar planken en banden aan elkaar. Dat deed ons allen twijfelen. Maar goed we bekeken het positief en zagen het wel zitten. We konden niets meenemen op het vlot dus maakten we ons klaar: bikini aan, stevig insmeren, goed hydrateren, zwemvest aan en dan een plaatsje voor iedereen vinden. Met 8 zaten we er op, de gids inclusief.

Het begin van de rivier was rustig en we peddelde er vrolijk op los. Af en toe eens overnemen terwijl we genoten van de stilte, de natuur en de interessante verhalen van onze gids. We stopten al snel voor een duik in het warme water. Enkelen durfden niet goed, angst voor piranias. De gids vertelde ons dat er hier in Suriname de kleine voorkomt dat niet veel vlees wegbijt. In Brazilië zitten de grote die direct een mens in een minuut van zijn vlees kan ontdoen. Maar hij wist ook welke plekken veilig waren. Oef!

Onderweg hadden we weinig stroming maar af en toe hadden we wat stroomversnellingen. Daar zaten we vaak vast en dankzij de gids geraakten we toch vooruit. Op een moment kwamen we bij de grootste, stijle afdaling. De gids betrouwde het niet en wou rondom. Wij, zin in deze gevaarlijke afdaling, overhaalde hem. Vlak voor de afdaling zorgde de stroming ervoor dat we weer vastzaten. De gids hielp ons, maar kon niet op tijd op het vlot geraken. We riepen allemaal van plezier en adrenaline toen we de afdaling deden. We verloren wel wat spullen en ook ons vlot had er vanaf gezien. Eenmaal beneden zagen we onze gids alleen bovenaan op een rots staan. Uiteindelijk sprong hij en zwom naar ons toe, terwijl hij zei dat hij hier al eens was gebeten door een pirania. Aiai.

De toch duurde lang, veel te lang (meer dan 5u!!! Ö ) en na een laatste stroomversnelling waren we in het dorpje Duwatra. Allemaal goed verbrand, pijnlijke billen en doodmoe. We kropen dan maar gauw het busje in naar huis. Allemaal gingen we een pijnlijke nacht tegemoet.

Dit is zeker een verjaardag dat Yasmine nooit meer zal vergeten. 

4/9 'Allemaal beestjes'

Deze ochtend gingen we naar de immigratiedienst voor een stempel op ons paspoort. Heel de weg afgelegd met de fiets in de hitte. Want het was verschrikkelijk heet! Daar toegekomen wou de vrouw achter de balie ons niet eens helpen omdat we niet "gepast" gekleed waren. Potverdorie! Hiervoor moeten we nog eens terugkeren. De volgende keer doen we extra kleren mee.

In de namiddag hadden we afgesproken met andere meisjes voor naar de zoo te gaan in Paramaribo. Weer een drie kwartier durende fietstocht waarbij we liters vocht verloren. Maar het was het waard ^^. Een prachtig, kleine zoo met de bekendste dieren van Suriname zoals de doodskopaapjes, slangen, enz... Ook een leuke dag om nieuwe mensen te leren kennen.

Op het einde van de dag al een trip geboekt voor morgen en een - nu gezellige, niet zo warme - fietstocht in het donker naar huis.

2/9 Wat is dat hier?!

Gisterenavond een envelop gevonden dat we een afspraak hadden om 9u in het stad, wat via google maps een uur te voet leek. Na in de straat even naar links en rechts te hebben gekeken, zaten we al met onze handen in het haar. We volgden Yasmine haar buikgevoel, deze was nog leeg, dus ook niet betrouwbaar. We liepen volgends de mensen richting Guyana. Ze raadden ons aan het busje te nemen, nadat we geprobeert hadden de taxi te bellen, wat niet lukte.

Op het busje zaten we echter met een ander probleem, we hadden nog geen Surinaamse dollars. De chauffeur aanvaarde geen euro's, dus moesten we nog opzoek naar geld. Aan de eerste automaten konden we geen geld afhalen. Uiteindelijk is het gelukt onze euro's in te wisselen.

Te laat kwamen we aan bij blue frog, geen probleem want ze dachten dat we een uur later gingen komen.

Na het avontuur met de bus, hebben we toch besloten om fietsen te huren. Nu doen we alles met de fiets. Toch is de rit nog best gevaarlijk. Iedereen rijd links en er is geen fietspad. Maar dat komt allemaal wel in orde.

1/9 Vertrek naar Suriname

Vandaag begint onze lange lange reis. Stap 1: de trein. Stap 2: wachten. Want dat hebben we zeer veel gedaan vandaag. In schiphol namen we ons vliegtuig. Nadat we eerst de fancy dingen in de luchthaven hadden gezien. Inchecken via een touch screen, maar wel nog een hele lange rij voor aan te schuiven. Wc's die zelf doorspoelen, nadat je eerst als een zot op alles op de muur hebt geduwd. Bij Yasmine ging het wc gebeuren vlotter. :)
Dan begon onze 9u durende vlucht met veel eten en weinig beenruimte. We hebben heel de ochtend gehoopt op tv'tjes die ons door deze moeilijk tijd zouden helpen, en dankzij de vele films en series ging de tijd goed vooruit.
Desondanks we in Suriname geland waren, konden we nog niet zeggen dat we er al waren. Want ook daar moesten we nog uren wachten. In Belgische tijd waren we in ons huisje, in onze om 3u30.